Η ύπαρξη είναι ο άδειος χώρος
ένα παραπάτημα στην άμμο κάποιου καλοκαιριού,
η απαγόρευση εισόδου στο πραγματικό σου σπίτι,
ένα σχήμα που συνδυάζει αρμυρίκια με γκρεμνά,
ένα κανάκεμα του χάους.
Βαπτιζόμαστε μέσα της ανεπίγνωστα.
Αυτά δεν τα ήξερε ο Μανώλης
ταξιδεύοντας με το ποδήλατο.
Τον θυμήθηκα όταν διάβασα για την μεταμόρφωση
και κατάλαβα ότι είχε στις αποσκευές του
ένα γνόφο ονείρου
αυτός τον οδηγούσε στο ταξίδι του.
Καμιά φορά ο γέρο ακροβάτης που μας συνοδεύει
ξαπλώνει στο σκοινί και ροχαλίζει.
και παρ’ όλο που φοβάμαι ότι θα πέσει
η κυρά της αμυγδαλιάς με βεβαιώνει
«ότι τα τσόφλια προστατεύουν
γιατί εμείς να τα θεωρούμε άχρηστα;.
Μια βόλτα μου λέει στην παραλία θα σε πείσει».
Κατέβηκα όντως και είδα το ποδήλατο του Μανώλη
να διασχίζει τον Παγασητικό ως νέα Αργώ-
η παράσταση είχε αρχίσει.
Ο άδειος χώρος απαιτεί το φως
εκεί που ως σκιές γράφουμε
ο χρόνος όμως θα ξεχνά τις ιστορίες μας.
Η κυρά της αμυγδαλιάς
θα προστατέψει τα κομμένα πόδια μας
για να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε
στο βάθος εκείνη της σπηλιάς,
της άδειας.

Νίκος Βαραλής