Ας πούμε ότι σταματώ να γράφω για εκείνη,
είναι και δεν είναι εδώ,
τ’ άστρα θα συνεχίσουν να λοξοδρομούν,
σε σας τα λέω, πλέον, μόνο,
για το δέντρο
από αλμυρίκι της κυρα-Αρετής, με τους τυλιγμένους
σε χρυσόχαρτο βόλους,
νά γιατι δεν μ’ αρέσει
η νέα συσκευασία της σοκολάτας,
δεν έχει τίποτε από Χριστούγεννα,
ή την αναμμένη μαργαρίτα που έλιωσε,
κι ο πατέρας έψαλλε στη στροφή το τροπάριο
-το ψιλοσκότωνε-
φυσούσε βοριάς και, γυρίζοντας,
περιμέναμε την τηγανίτα, κρατούσα αέρα
στις τσέπες και στα κοχύλια των αυτιών και στο
ψαλτήρι ήταν
ο Μαστρογιάννης κι ο άλλος, ο χύμα,
στους Αγίους Αναργύρους, τα παλιόπαιδα,
όταν σχόλαγε η Λειτουργία παίζαν
ποδοσφαιράκια απέξω,
έπιασα κι εγώ, κάποτε,
απ’ την πλευρά
του γράσου – θα ’θελα να της τα πω, αλλά δεν ξέρω
αν, πλέον, μ’ ακούει.

Γιάννης Τσίγκρας