Οι λέξεις.
Αυτές πονάνε.
Αυτές οι μικρές,
οι γεμάτες υποσχέσεις,
που μαζί τους την προσμονή κουβαλούν.
Και δεν φοβήθηκα τίποτε άλλο πιο πολύ
από του ρολογιού τον ήχο.
Αυτό τον νεκρικό,
που κρύβει μέσα του όλου του κόσμου την σιωπή.
Τη σιωπή που την ψυχή παγώνει και εσύ μένεις εκεί να καρτεράς…
Αλήθεια, τι καρτεράς;
Δεν έμαθες ότι μόνο οι τρελοί τις υποσχέσεις τους κρατάνε;
Βουβή με βουρκωμένα μάτια περιμένεις.
Μόνο που ποτέ σου δεν κατάλαβες
πως, περιμένοντας, τον εαυτό σου έχασες…
Για έναν Αύγουστο που δεν θα είναι ποτέ ξανά ο ίδιος…
Ayuba