Η κατοικία μου είναι επάνω στο λόφο.
Τα βράδια μια παραλία γεμάτη με καλάμια
στέκεται στη μέση της σελήνης
εκεί συναντά την βραδινή δροσιά
που γλιστράει σαν γυαλί στην παραλία.
Είναι τότε που τα όνειρα
αρχίζουν να κινούνται στα βουνά
και βρίσκουν εκεί της ιστορίας θραύσματα
Κάποια φιλιά κρεμασμένα σ’ ένα καλοκαίρι
ένα τσιγάρο στην άκρη του ύπνου
που κρατάει μια αόριστη αυριανή ελπίδα
και πιο βαθιά μίσος πολύ και αίμα.
Στο σύνορο εκεί που άλλος γράφει,
άλλος διαβάζει κι άλλος κατανοεί
χορεύω κι εγώ σαν την αρκούδα
ενός τσίρκου αόρατου και μουσικού ,
που έκλεισε πια, πέθαναν όλοι
και συνεχίζω εγώ μες στα ερείπια
να φέρνομαι ως κλόουν
ασυνάρτητες ιστορίες εφευρίσκοντας
για έναν λόφο που ποτέ δεν γνώρισα
θέλοντας να θολώνω τα νερά
της χαμηλής μου πτήσης.

Νίκος Βαραλής