Μου αρέσει να χαιρετώ υπάρξεις που δεν ξέρω. Όπως ο βασιλιάς Λαλούτος , ένα φανταστικό πρόσωπο μέρος μιας ιστορίας που δεν τελείωσε. Η ό άλλος άγγελος που επιμένει να καλλιγραφεί ακόμα στα τετράδια της ζωής μας γεμάτα από καφέδες και απομεινάρια ενός πεθαμένου κρασιού.

Όλα είναι αφημένα σε ένα περίεργο σύμπαν. Όσο το κοιτάζεις όλα απομακρύνονται και όσο δεν τον κοιτάζεις όλα γίνονται ένα. Έτσι όταν αφαιρείσαι κοιτάζοντας τη θάλασσα σε πλησιάζει η φωνή της γιαγιάς όταν συνομιλούσε με τη μητέρα, ή ο ρόγχος του πατέρα τη στιγμή του θανάτου. Μην γελαστείς δεν είναι μνήμες είναι όλα παρόντα. Τα βλέπεις από μακριά σαν τη θάλασσα που χάνεται στο βάθος και συ προσπαθείς να περιζώσεις έναν βώλο με μια μικρή ματιά αθωότητας κι ένα βλέμμα που κρέμεται με το ζόρι από το γαλάζιο. Δεν ξέρω αν όλα έχουν συντελεσθεί, ξέρω ότι πέφτει το μεσημέρι σαν δρεπάνι και ο ήλιος κόβει την συνείδηση στα δυο. Δεν αισθάνεσαι κανένα πόνο μόνο ένα κάψιμο βαθύ μέσα στο στήθος σου.

Όταν όλοι οι κολυμβητές αναρριχηθούν στο βυθό αυτής της άγνωστης θάλασσας μπορεί να δουν το δέντρο που διαπερνάει τον ορίζοντα. Κρέμονται πάνω του οι στιγμές που δεν αποφάσισες και οι στιγμές που χάρισες μαζί με την αδυναμία και την δύναμη που είχες να τις αποφύγεις. Αυτό είναι το πραγματικό χριστουγεννιάτικο δέντρο που πάνω του έχει ένα αστέρι. Το αστέρι είναι φτιαγμένο από θέληση και λέξεις. Κοίτα το αν θέλεις. Αλλά καλύτερα είναι αντί για φάτνη να ξαπλώσεις εσύ κάτω στη ρίζα αυτού του δέντρου … και μην σε νοιάζει που δεν βρήκες το Θεό.. θα σε βρει εκεί Εκείνος.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΎΓΕΝΝΑ

Φωτογραφία chatgpt
Κείμενο Νίκος Βαραλής