Δανδουλάκη για Πλωρίτη: «Ήταν ο ένας και μοναδικός στη ζωή μου, τι να αντικαταστήσω, το μοναδικό;»

«Όταν γνώρισα τον Μάριο ήξερα ότι ήταν κάρμα ζωής»

Η Κάτια Δανδουλάκη, σήμερα, Δευτέρα 13 Οκτωβρίου, βρέθηκε καλεσμένη στην εκπομπή Buongiorno του MEGA και παραχώρησε μια αποκαλυπτική συνέντευξη. Μεταξύ άλλων, η σπουδαία ηθοποιός μίλησε για την αγάπη της για το θέατρο, αλλά και, έκανε μια σπάνια εξομολόγηση για την απώλεια του συζύγου της, Μάριου Πλωρίτη, ο οποίος έφυγε από την ζωή το 2006 μετά από την μάχη του με μια σοβαρή ασθένεια.

Ο Μάριος Πλωρίτης ήταν Έλληνας δημοσιογράφος-επιφυλλιδογράφος, κριτικός, μεταφραστής, λογοτέχνης και θεατρικός σκηνοθέτης, και είχε κάνει τρεις γάμους: Έναν με την ηθοποιό Έλλη Λαμπέτη το 1950 (χώρισαν το 1953), δεύτερο με τη Μαρίκα Ανεμογιάννη το 1964 και τρίτο το 1996 με την Κάτια Δανδουλάκη (με την οποία ήταν ήδη ζευγάρι για πολλά χρόνια, και έζησαν μαζί συνολικά 35 χρόνια). Σύντροφός του, επίσης, υπήρξε και η δημοφιλέστατη Ελληνίδα ηθοποιός Αλίκη Βουγιουκλάκη.

Η Κάτια Δανδουλάκη καλεσμένη στο Buongiorno

«Ήμουν βουλιμική στην δουλειά, τώρα δεν έχω κάτι να χάσω, δεν είναι κάτι που πρέπει να πάω τρέχοντας»

Αρχικά, η Κάτια Δανδουλάκη μίλησε σχετικά με το πώς βλέπει το θέατρο μετά από τόσα χρόνια επιτυχίας, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Έχω κάνει οικογένεια μέσα στο θέατρο, όλα είναι θέμα επιλογών. Αυτά που κραυγάζονται πολλές φορές δεν ισχύουν.
Σε ποια δουλειά αγαπιούνται όλοι μεταξύ τους; Δεν απάντησα ποτέ σε τίποτα, εκτός αν κάτι βλάπτει την ψυχή μου, θα του πω ότι με βλάπτει και πρέπει να φύγει από την μέση, το έχω πει και το λέω αμέσως. Κράτησα πολύ καλά προφυλαγμένη την ψυχή μου, τις αγάπες μου.
Μακριά, δεν μπορώ καμία βιαιότητα, θέλω αγκαλιά, θέλω ηρεμία και πολύ αγάπη. Ντρέπομαι που το λέω ότι έκανα τρίμηνες διακοπές, έτσι πέρασε όλο το καλοκαίρι. Λίγο βαριόμουν, λίγο ταξίδευα, αυτό το συναίσθημα το υπέροχο το ένιωσα όμως. Είχα να κάνω 50 χρόνια διακοπές, έκανα 10 μέρες συνήθως, που δεν είναι τίποτα 10 μέρες όταν δουλεύεις συνέχεις.

Ήμουν βουλιμική στην δουλειά, τώρα δεν έχω κάτι να χάσω. Δεν είναι κάτι που πρέπει να πάω τρέχοντας. Ό,τι έκανα μέχρι τώρα το έκανα τρέχοντας, έχει πάψει να είναι αυτή η βουλιμία, στο θέατρο τρέχω γιατί διαλέγω εγώ. Εγώ έχω μέτρο και στην ματαιοδοξία και στην βουλιμία μου. Νιώθω ότι αν δεν δουλεύω είναι σαν να μην ζω, πάω στο θέατρο και λέω πάω σπίτι να ξεκουραστώ.
Τι να ξεκουραστώ που έχω διπλές παραστάσεις. Το σπίτι μου είναι το θέατρο. Φύγανε οι φίλοι μου αλλά είναι το σπίτι μου οι φίλοι μου. Έχω μια διαφορετική σχέση με τους νέους, με παίρνουν να με ρωτήσουν για το τι πρέπει να διαλέξουν, δεν τους λέω τι θα έκανα εγώ, αλλά τι θα έκαναν εκείνοι στην θέση τους».

«Για εμένα ήταν ο ένας και μοναδικός στην ζωή μου άρα τι να αντικαταστήσω αυτό το μοναδικό;»

Μιλώντας για τον σύζυγό της και την πιθανότητα ενός νέου συντρόφου, αποκάλυψε: «Η συντροφικότητα είναι το θέατρο για εμένα, η ερωτική συντροφικότητα ήταν για εμένα απολύτως καλλυμένη. Ήμουν πολύ δύσκολη και είμαι πολύ δύσκολη σε αυτό το κομμάτι για να μπορέσω να ξανά ερωτευτώ. Δεν το έχω ανάγκη, νιώθω καλυμμένη.
Έχω ανάγκη για φίλους, όχι από σύντροφο. Έχω ανάγκη από συντρόφους καλλιτεχνικούς. Από σύντροφο καλύφτηκα πάρα πολύ, τον νέο σύντροφο έχουν αντικαταστήσει οι σχέσεις που έχω με φίλους. Για εμένα ήταν ο ένας και μοναδικός στην ζωή μου άρα τι να αντικαταστήσω αυτό το μοναδικό;

Το είχα και το χόρτασα, τι να με κάνει να θέλω κι άλλο; Το άλλο το έχω μέσα μου, έχει κλείσει ο κύκλος αυτός, είναι κορεσμός μετά. Αν αυτή την στιγμή που μιλάμε το 2025, το 2000 ζούσαμε την εποχή της αγκαλιάς ακόμα. Μου λείπει να μην γυρίζω σπίτι μου νωρίς, τα κάναμε όλα. Μου λείπει η παρέα του γέλιου το βράδυ, χωρίς το άγχος της επόμενης ημέρας.
Ζούσαμε πιο ελεύθερα και παρεΐστικα την ζωή μας. Εγώ είμαι τυχερός που πηγαίνω στο θέατρο και είμαι με 40 άτομα ακόμα γύρω μου. Η απομόνωση είναι το χειρότερο που έχουν κάνει οι μηχανές, η ζωή είναι να σε αγγίζω και να με αγγίζεις, όχι μέσα από το τάμπλετ. Για εμένα αυτό είναι ζωή.

Από την άλλη υπάρχει ένας κόσμος αγκαλιάς, αλλά πούντος; Είναι ωραίο αυτό; Λέω ας προλάβω να παίξω όσο μπορώ στο θέατρο πριν έρθουν τα ρομπότ. Θα ήθελα να πεθάνω πάνω στην σκηνή, αυτό θα ήταν η μεγαλύτερή μου ανακούφιση. Αν ζούσαν οι δικοί μου θα ήθελα να πεθάνω μέσα στην αγκαλιά τους. Αυτό θα ήταν ευτυχία για εμένα.
Θα ήθελα να πεθάνω στην αγκαλιά του θεάτρου. Είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι φεύγουμε και πάμε κάπου καλύτερα. Από μικρή έλεγα θα μπορούσα να δω και να αγκαλιάσω την μορφή της μαμάς και του μπαμπά μου και του Μάριου όπως την έχω στο μυαλό μου; Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ήρθαμε εδώ για το τίποτα, ήρθαμε για να μάθουμε κάτι, να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε, έχουμε κάτι άλλο;

Όταν γνώρισα τον Μάριο ήξερα ότι ήταν κάρμα ζωής, σεβόμασταν ο ένας τον άλλον αν ήταν αντίθετη η γνώμη του. Για εμένα το θέατρο ήταν ένας τρόπος να αγαπήσω τον εαυτό μου περισσότερο, γι’ αυτό και το λατρεύω, και λάτρεψα και την τηλεόραση για πολλά χρόνια.
Έχω ζήσει πολλές ζωές, όταν σκεφτώ τι χαρακτήρες έφερα πάνω μου για να τις ζήσω, το πετσί του ρόλου είμαι εγώ και φέρνω τα συναισθήματα μέσα μου. Ψάχνω μέσα μου να τα βρίσκω, έμαθα πάρα πολλά για εμένα. Εκεί που καταλήγω είναι ότι σου παίρνει πολύ χρόνο μέχρι να καταλάβεις πόσο ασήμαντοι και πόσο θεϊκοί είμαστε ταυτόχρονα».

πηγή:youweekly.gr