Προσωπικά προτιμούσα
τους, υποδυόμενους δεύτερους ρόλους,
ήρωες της λογοτεχνίας πολτού:
Τον αγαθό σκύλο Γκούφη
τον Ποκοπίκο και τη μελιστάλαχτη Χουχού.
Κι αργότερα τον αχόρταγο Σπίθα,
τα δεκάδες Ζουζούνια και Τζιτζίκια
που σκότωνε ο Δαρεμάς
μ’ αντιτιμο ένα δάκρυ μας
κι ένα διφραγκάκι
ή στο τζάμπα – κάτω από ευκαλύπτους
που δρόσιζαν τον περιπτερά της γειτονιάς.
Ο Ταρζάν κι ο Γιώργος Θαλάσσης
έμεναν πολύ πίσω:
Στις Εθνικές γιορτές τούς ξεπερνούσε
και η πλέον άσχημη συμμαθήτριά μας
πέφτοντας στο γκρεμό του Ζαλόγγου
ήμουν, στο πάπλωμα που στρώναμε
στο πλάι της μεγάλης σκάλας
κάτω απ’ τα χειροκροτήματα των γονέων
και των χελιδονιών τα τσιρίγματα

Γιάννης Τσίγκρας