Το ποίημα είναι κι αυτό μία πατρίδα,
με τις θάλασσες και τα ξωκκλήσια του,
τις ασβεστωμένες γειτονιές και τους νυχτερινούς
κήπους.
Όπου κι αν ταξιδέψεις το κουβαλάς στην τσέπη,
το κρεμάς σα σταυρουδάκι στο λαιμό,
τι όμορφα
που μυρίζουν οι λέξεις του…
Μερικές φορές, βέβαια, είναι αιχμηρό και πονάει,
άλλοτε δακρύζει σαν χειμερινός ουρανός.
Δεν παύει να ’ναι, πάντως, το σπίτι σου,
το τρυφερό
χέρι της μητέρας, καθώς σε καληνυχτίζει.

Γιάννης Τσίγκρας