Κι έτσι όπως σκάλιζα τα λυτά έγγραφα της Κοινότητας
έπεσε στα χέρια ένας ποντικοφαγωμένος κατάλογος παιδιών
που ’χαν ανάγκη από γάλα.
Όνόματα γραμμένα με μολύβι, χωρίς σφραγίδα
και με ημερομηνία Κατοχής.
Ανάμεσα σ’ αυτά, το πατρικό της
μητέρας και η ηλικία της: «ετών οκτώ».
Τι παράξενη συνάντηση…
Εκείνη που με θήλασε, είχε ανάγκη από γάλα, εκείνη που έφυγε
να φαίνεται επίσημα παιδί.
Δεν την χαιρέτισα, φιλώντας το χαρτι,
όπως θα ’κανε κάποιος άλλος.
Ένιωσα μόνο τον χρόνο, όχι σαν το παιδί με τους πεσσούς,
αλλά σαν γέρο που χτυπούσε
το βορινό παράθυρο.
Μπορεί να ’ταν κι ο αέρας, που στο χωριό
τον λένε Μακριντσιώτικο.

Γιάννης Τσίγκρας