Μόνο που δεν κατάφερα ποτέ να κρύψω την αλήθεια μου και τη συγνώμη μου ακόμα και για λάθη που δεν έκανα κτυπώντας τα δάκτυλα μου στη πόρτα της ψυχής ζητώντας λίγο από το φως που μου ανήκει.
Δως μου ένα φιλί και μια γουλιά
απ το στόμα σου αίμα γλυκόπιοτο
και στάξε στο πρόσωπό μου
φεγγαρίσιο δάκρυ
και θα ποτίσω μ `αγιασμό και μύρο
τα δειλινά μονοπάτια της καρδιάς σου.
Τις νύχτες που σε ποθώ
ανάμεσα σε στίχους από λάβα
κάνω προσευχές και μεθώ
με τη θεία κοινωνία του κορμιού σου
εξαγνίζοντας το σώμα μου
στον Ιορδάνη με ένα προφήτη
και ένα αστέρι να φωτίζουν τις ώρες μου.
Με ρώτησες αν ξέρω
που είναι ο παράδεισος
και ακούμπησες το κεφάλι σου
στο στήθος μου στο μέρος της καρδιάς…
και γώ απλώνοντας τα χέρια μου
σ αγκάλιασα και είπα,
είναι αυτό που νιώθεις και ακούς…
Makis Loukeris