Και κάποια βράδια έρχονται τόσον αργοπορημένες
Στα ραντεβού τους
Κρατώντας την «Ατθίδα» και την «Φιλόκαλον Πηνελόπην».
Ξεφυλλίζουν σελίδες
Με φιγουρίνια του μεσοπολέμου,
Από αυτά ξεπατικωνε η θεία Ανδρονίκη
Φορούσε και τις κρέμες που πρότειναν.
Αλλά πέθανε,
Όπως θα πεθάνουμε όλοι.
Και κάποια βράδια είναι τόσο γλυκά –
Στάζουν διάττοντες και ψάχνουμε τα μάτια
Όσων αγαπούμε
Να δούμε τα είδωλά τους,
Ψάχνουμε τις ντουλάπες –
Πού να τρύπωσε ο Τζίμινι Κρίκετ;
Τον ακούμε πάντως τον τυπάκο
Εμείς οι, κατ’ Έλιοτ, κούφιοι άνθρωποι
Γι’ αυτό και νιώθουμε γαλήνιοι στο σκοτάδι.

Γιάννης Τσίγκρας