Ένα κορίτσι με θλιμμένο βλέμμα περπατούσε προς τη θάλασσα
με μια κλωστή στο χέρι, στην άκρη της είχε δεμένο χρυσοκάνθαρο,
απ’ αυτούς που κρατούσαμε, παιδιά, σε σπιρτόκουτα γεμάτα ζάχαρη,
αυτός την οδηγούσε βουίζοντας – ξάφνου μια δυσμική ηλιαχτιδα
χτύπησε το έντομο κι εκείνο άναψε.
Κι η λάμψη πέρασε στην κλωστή
κι ύστερα στο κορίτσι.
Κι όλα γίνανε φως.

Γιάννης Τσίγκρας