Στη λεύκα ακούμπησε απαλά έν’ αστέρι.
Η δεσποινίς Βιολέτα δεν μνησικακεί,
της είχε στα δεκάξι υποσχεθεί,
το ίδιο, ναι, πως το νυμφίο θα της φέρει.
Έξω η βραδιά ανθίζει λυπημένη
θρηνολογούν αναίτια τα τριζόνια –
είναι δικά της τα φευγάτα χρόνια
καιροί που γεννηθήκαν πεθαμένοι.
Δεν τα θυμάται, αγαπάει τον Βιγιόν
παράφορα και τους καταραμένους ποιητές.
Πλαγιάζει με εξαίσιους ιππότες εραστές,
έφτασε τα εξήντα. Και λοιπόν;
Το αστέρι, κάποιο βράδυ, θα κυλήσει.
Το πού μονάχα την ενδιαφέρει:
Στα μάτια του Ωραίου που θα φέρει
ή στα δικά της μάτια, πριν τα κλείσει;

Γιάννης Τσίγκρας