Κάποιο βράδυ, το ξέρω, θα ’ρθεις.
Θα σου προσφέρω καρέκλα. Στα μαλλιά σου
θα ’ναι πλεγμένο ένα άστρο.
Θα καθίσεις σιωπηλή, όπως τα παλαιά μου ποιήματα,
αυτά που φυλάω στο συρτάρι του κομοδίνου.
(Ήθελες πάντα να τα διαβάζεις χειρόγραφα).
Θα κοιταχτείς στον καθρέφτη, «παράξενο, δε
με βλέπω», θα πεις. Κι ύστερα θα πετάξεις,
όπως μια νυχτερίδα,
απ’ το ανοιχτό παράθυρο.

Γιάννης Τσίγκρας