Κάποτε έπεσα μέσα σε μιαν ασπρόμαυρη φωτογραφία,
έτσι, όπως ανεβαίνεις ένα σκαλοπάτι, και σκοντάφτεις,
ω, συγγνώμην ψέλλισα, εκείνη, αν και κάποτε αγαπημένη
με κοιτούσε μόνο, δε μιλούσε, έβαλα τα κλάμματα, γιατι
κατάλαβα, ότι υπήρχε μια ανθισμένη λύπη σ’ όλα αυτά,
ποτέ δεν σωπαίνεις όταν υπάρχεις -έστω κάπου μακριά
στο γαλαξία- τη ρώτησα αν με αναγνωρίζει, τότε μου γύρισε την πλάτη
κι είδα δυο άσπρα φτερά στους ώμους της να τραντάζονται.

Γιάννης Τσίγκρας