Ήσουν γυμνή σαν ποίημα
κι ήλθε μια λέξη να καθίσει στα μαλλιά σου
και σ’ έντυσε, σε στόλισε, σ’ έκανε αποθηκούλα
όπου χωρούν πράγματα εν παραθέσει-τότε
σ’ ονόμασαν οι άλλοι ποίημα,
μα εσύ ήσουν πλέον
λάστιχο του ποτισματος, σκαμνί, κάδρο, πλαστικός παπαγάλος,
σαμπρέλα ποδηλάτου
κι εκείνο το αόρατο
που θάνατο ονομάζουν.

Γιάννης Τσίγκρας