Το ξέρω, αργά ή γρήγορα θα ’ρθω να σας συναντήσω,
μόνο να ξεσκονίσω τα δωμάτια πρώτα απ’ τις παλιές φωνές σας,
να χαϊδέψω τα τελευταία σας όνειρα, τις τελευταίες σας αφηγήσεις.
Γιατι σεις φύγατε βιαστικά, ξεχάσατε ημιτελή δημιουργήματα
και τελετουργίες,
ένα νεύμα στο φεγγάρι, το καρφιτσωμένο στο παράθυρο, μια χειρονομία,
ένα τραγουδάκι παιδικό, κάτω στο δρόμο «σας πήραμε, σας πήραμε
φλουρί κωνσταντινάτο», κατακάθια της θλίψης σ’ ένα φλυτζάνι τσαγιού,
(πράγματα που με βασάνισαν,
είμαστε μαζί, ταυτόχρονα, και χώρια)
λησμονήσατε
ένα κονσέρτο για πιάνο του Μπετόβεν,
ξεχάσατε τους σταυρούς της Ανάστασης,
με τη φλόγα του λαμπριάτικου κεριού στην είσοδο,
ναι με κούρασε να τα μαζεύω όλα αυτά,
ο επόμενος ένοικος μπορεί και να μην αγαπάει τα ίχνη,
να θέλει ένα σπίτι καθαρό από Ποίηση.

Γιάννης Τσίγκρας