Κανένα ποίημα δεν τελειώνει,
μένουν όλα ανοιχτά, σαν το πιάτο του επαίτη
όπου περαστικοί αναγνώστες αφήνουν τον οβολό τους,
πιο πέρα, άλλοι παίζουν τον παπά
κι αυτοί κερδίζουν, γιατί έμαθαν την τέχνη με τα στερεότυπα:
Τι φέρνει δάκρυ; Το μπλε φεγγάρι. Τι το αναπάντεχο; Η θάλασσα
κι η προκυμαία, αόρατη μπάντα παίζει εμβατήρια.
Κανένα ποίημα δεν περάτωσα,
όλα μου τα παίρνουν ημιτελή, ίσα που προλαβαίνω
ν’ αρχίσω μια ιστορία, «βιάσου» μου λένε, κι εγώ
ήθελα να, δαιδαλώδης, καταλήξω, στην κότα την Παγώνα
που η γιαγιά έψαχνε στις φασολιές, ενώ απ’ το λιμάνι
του Βόλου άρχιζε ο βομβαρδισμός, ποτέ δε σας
σύστησα την Παγώνα κι του Χρυσάνθ – κι ας μοιράζομαι
όλα τα πολύτιμα μαζί σας.

Γιάννης Τσίγκρας