Συνέντευξη για τον Μονόλογο “Ύμνος στον Πατέρα” στο περιοδικό YES

Στις 16 Δεκεμβρίου κάνετε πρεμιέρα με τον μονόλογό σας, έναν ύμνο για τον πατέρα. Τι σας ώθησε να ασχοληθείτε με αυτό το θέμα;

Η ιδέα γεννήθηκε μέσα από προσωπικές μου αναμνήσεις. Ο πατέρας μου υπήρξε ένα πρότυπο δύναμης και σιωπηλής αγάπης. Σκεφτόμουν πόσο συχνά οι πατέρες βρίσκονται στο περιθώριο των συζητήσεων για τις ανθρώπινες σχέσεις και θέλησα να τους δώσω φωνή μέσα από αυτή την ιστορία.

Τι θα δει το κοινό στη σκηνή;

Ο μονόλογος είναι μια συναισθηματική διαδρομή. Μιλάει για τη ζωή ενός ανθρώπου, τη σχέση του με τον πατέρα του και πώς αυτή διαμόρφωσε τον χαρακτήρα και τις επιλογές του. Δεν είναι μόνο αναμνήσεις, αλλά και σκέψεις για το τι σημαίνει να είσαι πατέρας και παιδί.

Πώς αισθάνεστε που ανεβαίνει στη σκηνή ένα έργο που γράψατε εσείς;

Είναι συγκλονιστικό. Όταν γράφεις, δεν σκέφτεσαι τόσο την αντίδραση του κόσμου. Τώρα, όμως, που πλησιάζει η πρεμιέρα, νιώθω μεγάλη ευθύνη αλλά και τιμή που μπορώ να μοιραστώ αυτή την ιστορία.

Πόσο προσωπικό είναι το έργο;

Είναι πολύ προσωπικό, αλλά ταυτόχρονα νομίζω ότι έχει καθολικό χαρακτήρα. Αν και αντλεί στοιχεία από τη δική μου ζωή, πιστεύω ότι ο καθένας μπορεί να αναγνωρίσει δικά του κομμάτια μέσα από αυτό. Οι σχέσεις με τους πατέρες μας είναι συχνά πολύπλοκες, γεμάτες αγάπη, σιωπές, και μερικές φορές ανομολόγητα συναισθήματα.

Πώς η σκηνοθετική ματιά του Χριστοδούλου επηρέασε το τελικό αποτέλεσμα;

Απάντηση: Η συμβολή του ήταν καθοριστική. Ο Χριστοδούλου κατάφερε να δει το κείμενο από μια άλλη οπτική και να προσθέσει βάθος. Εμπιστεύτηκε τη γραφή μου, αλλά με βοήθησε να εξερευνήσω και άλλες πτυχές της ιστορίας που ίσως δεν είχα φανταστεί.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο μήνυμα του έργου;

Να μην θεωρούμε τίποτα δεδομένο, ειδικά τους ανθρώπους που μας στηρίζουν στη ζωή. Οι πατέρες, πολλές φορές, δεν εκφράζουν τα συναισθήματά τους με λόγια, αλλά με πράξεις. Θέλω το κοινό να θυμηθεί ή να συνειδητοποιήσει τη δύναμη της παρουσίας τους.

Υπήρξαν στιγμές που δυσκολευτήκατε να γράψετε αυτόν τον μονόλογο;

Απάντηση: Αρκετές. Η γραφή αυτού του έργου ήταν για μένα μια συναισθηματική πρόκληση. Έπρεπε να αντιμετωπίσω δικές μου αναμνήσεις, να τις φιλτράρω και να τις μετατρέψω σε μια αφήγηση που να έχει δύναμη και αυθεντικότητα.

Πώς ελπίζετε να αισθανθεί το κοινό μετά την παράσταση;

Ελπίζω να φύγει γεμάτο συναισθήματα. Να σκεφτεί τη σχέση του με τους δικούς του ανθρώπους και, ίσως, να αναζητήσει τρόπους να εκφράσει όσα δεν έχει πει μέχρι τώρα.

Μετά την πρεμιέρα, ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας;

Θα ήθελα το έργο να συνεχίσει να παίζεται, γιατί πιστεύω ότι έχει πολλά να πει σε πολλούς ανθρώπους. Παράλληλα, ήδη δουλεύω πάνω σε νέες ιδέες, αλλά η προσοχή μου αυτή τη στιγμή είναι στραμμένη αποκλειστικά στην πρεμιέρα.

Καλή επιτυχία στην πρεμιέρα και ευχαριστούμε για τη συζήτηση.

Σας ευχαριστώ πολύ! Εύχομαι το κοινό να αγκαλιάσει αυτή την προσπάθεια.