Δε θα ξεχάσω ποτέ το παραπονεμένο σου βλέμμα
όταν έβλεπες στο δρόμο τον άνθρωπο που, δεκάχρονη,
σε πέταξε έξω απ’ το θερινό Έσπερο – είχες τρυπώσει μέσα από
τα πόδια των μεγάλων, με τ’ άλλα παιδιά:
«Ο πατέρας μου δεν είχε ένα πενηνταράκι,
να μπω κανονικά, με εισιτήριο», μου έλεγες.
Άνοιξες πλέον τις μεγάλες σου φτερούγες,
(το σινεμά είχε γίνει πολυκατοικία προ καιρού)
κι
ό,τι απέμεινε είναι η μνήμη εκείνων των υγρών σου ματιών.

Γιάννης Τσίγκρας