Αυτό το παιδί που θρυμματιζει το μεσημέρι, τραγουδώντας
«Το μονοπάτι»,
μπορεί να ’μαι κι εγώ. Πώς ξαναγυρίζουν οι φωνές;
Οι πλανόδιοι μανάβηδες, υφαφασματέμποροι και ψαράδες,
αθίγγανοι με τα καλάθια τους, ο Γιώργος με τη Σύνοψη
να ψάλλει τα εγκώμια, ήχοι που έχουν σκουριάσει πλέον.
(τι «ιδανικές φωνές» μας γράφει ο Αλεξανδρινός;).
Οξειδωμένες κι εύθρυπτες «ωσεί πάχος γης ερράγη επί της γης».
Και δεν «τες ακούει το μυαλό», απλώς στρίβουν απ’ τη γωνιά,
με τα χέρια στις τσέπες.

Γιάννης Τσίγκρας