Κάτι όμορφο στολίζει την ψυχή μου, κάθε μέρα και κάτι διαφορετικό.

Άλλοτε όνειρο το λένε και άλλες φορές ελπίδα το φωνάζουν.

Κάπως έτσι ξασπρίζω τη μαυρίλα των ημερών μου.

Κάπως έτσι σφουγγίζω τα δάκρυά μου και τα μετατρέπω σε χαμόγελο.

Δύσκολο;

Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο!

Επίπονο;

Σκίζεται η ψυχή στα δύο, κραυγάζει σιωπηλά.

Δεν τα καταφέρνω πάντα, εξάλλου το «πάντα» είναι αδιαμφισβήτητο δύσκολο να ειπωθεί, ακόμα και σαν λέξη.

Πέφτω και σηκώνομαι καθημερινά.

Το πέσιμο φαντάζει σαν ήττα, αλλά όχι, πρόβα νίκης είναι.

Όταν πέφτεις, δεν υπάρχει άλλο κάτω.

Μονόδρομος είναι η ανάβαση.

Όνειρο θερινής νυκτός;

Όχι βέβαια!

Ηλιόλουστη ελπίδα, θα το βαφτίσω εγώ.

Γιατί;

Γιατί μπορώ να δώσω ό,τι όνομα ποθεί η ψυχούλα μου, στα σκαμπανεβάσματά μου.

Η σιωπή έχει σκοτάδια και η μοναξιά πολλές φορές είναι πιο σκοτεινή από τα σκοτάδια και άλλοτε πιο φωτεινή από τον ήλιο.

Μπορώ να έχω μια ηλιόλουστη μοναξιά, παρακαλώ;

Αυτήν αγαπώ και αυτή με αγαπάει.

Τη νιώθω, αισθάνομαι την αγάπη της, σχεδόν αφουγκράζομαι την ανάσα της.

Και είναι χαμογελαστή, αυτή η μοναχική ανάσα.

Σιωπηλή, μοναχική, χαμογελαστή…

μια αγκαλιά ανάσα!

γραφει: ΠΑΓΩΝΑ ΦΥΚΙΑ