Αυτό το πρώτο ενικό, η αυτοαναφορά,
η κοινοποίηση τελοσπάντων των εμπειριών μου,
μερικές φορές με ξαφνιάζει, αν δεν με φοβίζει.
Ποιος είμαι εγώ που, αγνοώντας τους μεγάλους ίσκιους,
δε ρωτάω το τι και το γιατι του ταπεινού πλησίον;
Εν ονόματι ποιας Τέχνης επιβάλλομαι, τι τον ενδιαφέρει
εκείνον ο καινούργιος (που σπάνια είναι καινούργιος)
δρόμος που θ’ ανοίξω;
Μια ολάνοιχτη καρδιά περιμένει απόνα σιωπηλό άνθρωπο.
Κι οι μεγάλοι ποιητές γνώριζαν να συγκινούν, μιλώντας από
ένα βάθος απροσμέτρητο,
σωπαίνοντας πότε-πότε,
οι μεγάλοι ποιητές έκαναν το εγώ τους
μια στοίβα καυσόξυλα, ένα καρβέλι ψωμί,
ένα παρηγορητικό τραγούδι, μέσα στο βράδυ.
Μόνο που δεν υπάρχουν πια μεγάλοι ποιητές.

Γιάννης Τσίγκρας