Έφτασαν ένας-ένας με τα καμένα χέρια τους,
τα μέλη τους λιωμένα ανάμεσα στις λαμαρίνες.
στα μάτια ακόμη καρφωμένη η φρίκη του θανάτου.
Μίλησε η Μάρθη η μικρή με την Φραντσέσκα
«Για τις απόκριες είχαμε πάει» είπε.
«Δεν έχουμε οξυγόνο» είπε η Μάρθη
και γύρω τους καίγονταν
ζωές, όνειρα, σχέδια και ελπίδες
«Που είναι ο Θεός;» με ρώτησε ο Βαγγέλης
που κρατούσε στην αγκαλιά
τον μικρό του γιο τον Παναγιώτη
καμένοι κι οι δύο..
Κοίταξα γύρω και Τον είδα λίγο πιο κει
με τ’ αγκάθια στο κεφάλι,
τελείως τσακισμένο πια
καρβουνιασμένο.
Ήρθε με τα χέρια ανοικτά από τον σταυρό,
στο πρόσωπο του έσταζε αίμα .
Πήρε στα χέρια την Θωμαή την Χρυση και την Αναστασία
και κλάψανε, όλοι μαζί
Στο τραπέζι είχε μείνει ψωμί λίγο κρασί,
καμένα δάχτυλα
και πόνος τρυπανιού
που έκοβε στα δυο τα σπλάχνα και τη μέρα.
Πήρε μαχαίρι ο Θεός κι έκοψε το αριστερό του χέρι
το έδωσε στην Αφροδίτη την μικρή
και σε κείνους που στο κυλικείο
ήταν ακόμα αγκαλιασμένοι.
Φάγανε και ήπιανε
κι ήταν ο Δημήτρης 26 χρονών , η Ιφιγένεια 23 ,
η Αγάπη 22 χρονών κορίτσι
και ο Νικήτας αυτός που ήθελε να γίνει πυροσβέστης.
και που κινδύνεψε μια φορά για ένα παιδάκι.
Τους είδα να φεύγουνε για την ανατολή
κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου
σ’ ένα παράξενο χορό γεμάτο από γαζίες.
Θα έρχονται για χρόνια πολλά
από τα Τέμπη
και θα κοιτάζουν
με τα καμένα μάτια τους τα έργα μας..
Και μείς θα τους θυμόμαστε αχνά
σαν μια παρέα από παιδιά που μεγάλωσαν πια
και η σκόνη από τα όνειρα τους
θα πέφτει αργά μέσα στον ύπνο μας.
Κράτα αυτή τη σκόνη γιατί
από αυτό θα ανθίσει αύριο
η δικαιοσύνη και η ανάσταση.
Κράτα αυτή την σκόνη
γιατί χωρίς αυτό το όνειρο
δεν έχει νόημα ούτε και η ζωή μας.

Νίκος Βαραλής