Ο αποχαιρετισμός του Λέοναρντ Κοέν στην αιώνια μούσα του Μαριάν Ιλεν

Ο Καναδός δημιουργός έγραψε στην αγαπημένη του λίγο προτού αυτή πεθάνει ότι δεν τη λησμόνησε ποτέ.

Ήταν Σεπτέμβριος του 1960 όταν ο νεαρός Καναδός ποιητής Λέοναρντ Κοέν πάτησε για πρώτη φορά στο λιμάνι της Υδρας, κουβαλώντας μια μικρή βαλίτσα γεμάτη τετράδια. Με την κληρονομιά που είχε λάβει από τη γιαγιά του μπόρεσε να αγοράσει ένα ταπεινό λευκό σπίτι, με θέα το γαλάζιο του Σαρωνικού και, χωρίς να το ξέρει, εκεί, κάτω από τον ήλιο και τη σκιά των ασβεστωμένων σπιτιών θα συναντούσε τη γυναίκα που θα χάραζε ανεξίτηλα τη ζωή και την τέχνη του.

Μια ζεστή μέρα, στο μικρό παντοπωλείο του νησιού, την είδε για πρώτη φορά: μια ξανθιά γυναίκα με ήρεμο βλέμμα να κρατά από το χέρι τον μικρό της γιο. Ηταν η Μαριάν Ιλεν, παντρεμένη τότε με τον Νορβηγό συγγραφέα Αξελ Γένσεν, που την είχε εγκαταλείψει στην Υδρα για μια άλλη γυναίκα. Ο Κοέν τη συνάντησε ξανά λίγες μέρες αργότερα. «Ηταν εκεί, στην πόρτα, με τον ήλιο πίσω του – δεν έβλεπες το πρόσωπό του, μόνο το περίγραμμα. Και τότε άκουσα τη φωνή του να λέει: “Θα θέλατε να έρθετε μαζί μας; Ελάτε στον ήλιο. Καθόμαστε έξω”. Φορούσε ένα όμορφο μικρό κασκέτο. Οταν τα μάτια μας συναντήθηκαν, το ένιωσα σε όλο μου το σώμα».

Για σχεδόν μία δεκαετία οι τρεις τους –ο Λέοναρντ, η Μαριάν και ο μικρός– έμοιαζαν με οικογένεια. Ομως η απόσταση τούς πλήγωνε. Εκείνη ταξίδευε στο Οσλο, εκείνος στο Μόντρεαλ. Η συγγραφική καριέρα του Κοέν δεν πήγαινε όπως ήθελε. Η σχέση τους φθείρεται και ο Κοέν φεύγει για τον Καναδά αναζητώντας διέξοδο. Εκεί ξεκινά να γράφει το «So long, Marianne», ολοκληρώνοντάς το έναν χρόνο μετά στη Νέα Υόρκη. «Δεν πίστευα ότι έλεγα αντίο» έγραψε, «μα αυτό ακριβώς έκανα».

Δεκαετίες αργότερα, λίγο πρoτού πεθάνει η Μαριάν, εκείνος της έστειλε μια επιστολή: «Ποτέ δεν λησμόνησα την αγάπη και την ομορφιά σου… Είμαι τόσο κοντά σου που, αν απλώσεις το χέρι σου, θα αγγίξεις το δικό μου». Η Μαριάν πέθανε στα τέλη Ιουλίου του 2016, για να την ακολουθήσει κι ο Κοέν μερικούς μήνες μετά, στις 7 Νοεμβρίου, ολοκληρώνοντας τον κύκλο της πιο γλυκόπικρης ιστορίας αγάπης κάτω από τον ήλιο της Υδρας.