Mε τους παλιούς φίλους ταξιδεύουμε τα βράδια
σ’ ένα τραίνο που τρέχει χωρίς σταματημό.
Ξέρω ότι όλοι έχουνε πεθάνει
κι αυτοί ξέρουν ότι εγώ ήμουν παράταιρα μαζί τους.
Κι έρχεται ένας φοβερός ελεγκτής από τους παλιούς
με ένα τρυπητήρι σαν πιστόλι
κανείς δεν δίνει εισιτήριο
δίνουν τα χέρια τους και αυτός τρυπάει
ακριβώς στη μέση της παλάμης
ως ένα είδος άγνωστου για μένα τελετουργικού.
Εμείς μιλάμε για τις βραδιές που παίζαμε
μες στα καλάμια, για τα κρασιά που ήπιαμε
και μαλώναμε μετά με το φεγγάρι.
Τους λέω ότι «ήσασταν ωραίοι ως ζωντανοί
σας αγαπώ όπως τότε και θα ήθελα
να ξαναγίνουμε παιδιά,
να μιλάμε ψιθυριστά τα βράδια
και να προσπαθούμε στη θάλασσα
να πιάσουμε το φεγγάρι
Θα ήθελα να είχαμε και πάλι όνειρα
ότι αλλάζουμε τον κόσμο.”
Αλλά εγώ πεισμώνω
γίνομαι εγώ το τραίνο
και συνεχίζω να τους κουβαλάω μέσα μου
Είμαι ένα τραίνο που ταξιδεύει
στα χρόνια που δεν έχει χιόνι
και μια τρυφερή σκιά γεμάτη γέλια
μια τρυφερή σκιά από κοπάνα σχολική
μας παίρνει απαλά μες στη χαρά της.
Κάποτε θα συναντήσω τον φοβερό ελεγκτή
και θα τρυπήσουμε μαζί και το φεγγάρι
για να χυθεί το μέσα σκοτάδι του ουρανού
που όσο πάει θα φεύγει μακριά
θα ξεμακραίνει.

Νίκος Βαραλής