Το μεσημέρι κρεμάστηκε από τον ιστό της σημαίας
δεν το κατάλαβαν οι μέρες και οι μοίρες
δεν τον αναγνώριζε ο σκύλος του
από την σκιά της σιδερένιας μήτρας
δεν το ήξερε η μητέρα του φωτός
ετσι που αιωρούνταν χτυπώντας τις ώρες
Ολα γέρνουν στο βάρος της ύπαρξης
βουλιάζουν με τις υγρές μαύρες πέτρες
αυτές που φέρνουν ειδήσεις και χρώματα
μέσα στους ταραγμένους ιστούς του εγκεφάλου.
Δεν θα ξεφύγουμε ποτέ από το καμένο Μισολόγγι
εδώ θα αφήσουμε το βογγητό μας
εδώ θα αφήσουμε την αφηρημένη Κίχλη μας
κι οτι άλλο στίχο είχαμε βάλλει στα μνήματα των ημερών μας.
Το μεσημέρι που κρεμάστηκε
έγινε η σημαία της νέας χώρας.
Καθόμαστε τώρα σαν μαδημένα χελιδόνια, σχολιάζοντας
και οι λέξεις μας γίνονται
καρφιά μικρά από γράμματα
Κι ένας κόκορας από χρόνια νεκρός
θέλει να αναγγείλει
μιαν αλλαγή φτιαγμένη από τίποτα.
Ωστόσο η σήμαια του νεκρού μεσημεριού
συνεχίζει να χτυπάει στα μηνίγγια
κι ο ουρανός υποχωρεί, ωραία υποχωρεί
Βαδίζουμε βαθιά στην εποχή της Αφροδίτης
στου αφρού
την ακανόνιστη ύβρη
στου αφρού τη βουή.

Φωτό + κείμενο
Νίκος Βαραλής