Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του άλμπουμ «Ταίριασμα», σε συνεργασία με τον Αλέξανδρο Ιακώβου, ο Κώστας Λεμονίδης μας μιλά για τη δημιουργική του πορεία, που εκτείνεται σε δεκαετίες. Με την κιθάρα πάντα στο επίκεντρο της μουσικής του έκφρασης, συνεχίζει να εξελίσσεται και να πειραματίζεται, ενώ παραμένει πιστός στις καλλιτεχνικές του αξίες.

Στη συνέντευξη αυτή, ο Κώστας Λεμονίδης αναφέρεται στις προκλήσεις της σύγχρονης μουσικής βιομηχανίας, καθώς και στις καλλιτεχνικές του αναζητήσεις μέσα από τα χρόνια, προσφέροντας μια ενδιαφέρουσα ματιά στο έργο και την εξέλιξή του.

Από την ορχηστρική μουσική του “Soul Lament” στο “Ταίριασμα” με τον Αλέξανδρο Ιακώβου, πώς επηρεάστηκε η δημιουργική σου προσέγγιση σε αυτά τα δύο πολύ διαφορετικά projects;

Η διαφορά ανάμεσα στο “Soul Lament” και το “Ταίριασμα” είναι αρκετά έντονη, καθώς πρόκειται για δύο τελείως διαφορετικά δημιουργικά μονοπάτια. Στο “Soul Lament”, λειτουργούσα περισσότερο αυθόρμητα, εστιάζοντας στη δύναμη του αυτοσχεδιασμού. Βασίστηκα σε κάποια μοτίβα που είχα στο μυαλό μου, και από εκεί άφησα τη μουσική να ρέει ελεύθερα.
Αντίθετα, στο “Ταίριασμα”, η προσέγγιση ήταν πιο συγκεκριμένη, καθώς είχαμε να κάνουμε με τραγούδια που απαιτούσαν σαφείς ενορχηστρώσεις και πιο συγκεκριμένες μουσικές γραμμές. Εδώ, η δημιουργία έγινε πιο οργανωμένη, καθώς κάθε κομμάτι είχε τη δική του προετοιμασία και κατεύθυνση, λόγω των στίχων και της ανάγκης να εναρμονιστούν οι διαφορετικές μουσικές μας επιρροές με του Αλέξανδρου Ιακώβου. Μια εξίσου δημιουργική διαδικασία και σίγουρα μια μεγάλη πρόκληση!

Στην εποχή μας, όπου οι ψηφιακές πλατφόρμες κυριαρχούν, το “Ταίριασμα” κυκλοφορεί και σε βινύλιο. Κάτι που έκανες και με το “Soul Lament”. Τι σημαίνει για εσένα το βινύλιο ως φυσικό μέσο; Bλέπεις την “αναγέννησή” του στην εποχή μας;

Το βινύλιο κατέχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Από νεαρή ηλικία, ήταν το αγαπημένο μου μέσο για να ακούω μουσική, και κάθε φορά που τοποθετούσα έναν δίσκο στο πικάπ, υπήρχε μια αίσθηση ιεροτελεστίας.

Όταν αποφάσισα να κυκλοφορήσω τις συγκεκριμένες δουλειές σε βινύλιο, ήταν και μια ρομαντική κίνηση. Δεν ξέρω αν θα το ξανακάνω.

Όσο για την αναγέννηση του βινυλίου, βλέπω ότι έχει μια παρουσία σήμερα, αλλά κυρίως σε συγκεκριμένα είδη και καλλιτέχνες. Δεν νομίζω ότι αυτή η αναβίωση είναι καθολική. Τα ψηφιακά μέσα κυριαρχούν άλλωστε. Ωστόσο, το βινύλιο πάντα θα διατηρεί την ξεχωριστή του θέση για εκείνους που εκτιμούν την τέχνη της ακρόασης με μεγαλύτερη προσοχή και αισθητική.

Μετά από τόσα χρόνια στην ελληνική μουσική σκηνή, ποιες είναι οι μεγαλύτερες αλλαγές που έχεις παρατηρήσει και πώς επηρεάζουν την πορεία σου;

Όπως όλοι γνωρίζουμε, η πιο σημαντική αλλαγή είναι η απόλυτη κυριαρχία των ψηφιακών μέσων και των κοινωνικών δικτύων. Παλαιότερα, τα φυσικά μέσα, όπως οι δίσκοι και τα CD, ήταν ο βασικός τρόπος διάδοσης της μουσικής, και η προσωπική σχέση του καλλιτέχνη με το κοινό δημιουργούνταν μέσα από ζωντανές εμφανίσεις και φυσικές κυκλοφορίες. Σήμερα, η ταχύτητα με την οποία διανέμεται η μουσική μέσω των ψηφιακών πλατφορμών και η άμεση αλληλεπίδραση στα social media έχουν αλλάξει εντελώς τα δεδομένα.

Από μια πλευρά, αυτή η εξέλιξη μου έχει προσφέρει την ελευθερία να προσεγγίζω τη μουσική μου με έναν εντελώς ανεξάρτητο τρόπο, υιοθετώντας μια φιλοσοφία “DIY” (do-it-yourself). Δεν χρειάζεται πλέον να βασίζομαι σε μεγάλες δισκογραφικές εταιρείες ή οργανωμένα δίκτυα, κάτι που μου επιτρέπει να διατηρώ τον πλήρη έλεγχο της δημιουργικής διαδικασίας και της διανομής της μουσικής μου. Από την άλλη, οι συνεχείς και γρήγορες αλλαγές στον τρόπο που εξελίσσεται η βιομηχανία, σε συνδυασμό με την υπερπληθώρα πληροφορίας, με κάνουν να νιώθω ότι σε κάποιο σημείο χάνω τον έλεγχο του ρυθμού με τον οποίο γίνονται τα πράγματα.

Έχεις περάσει από πολλές φάσεις και μουσικές εξερευνήσεις στην καριέρα σου. Ποιο πιστεύεις ότι είναι το στοιχείο που παραμένει σταθερό στη μουσική σου μέσα στα χρόνια;

Αυτό που παραμένει σταθερό στη μουσική μου όλα αυτά τα χρόνια είναι η κιθάρα. Είναι το κύριο μέσο έκφρασής μου από τότε που ξεκίνησα, και μέχρι σήμερα είναι το στοιχείο που καθορίζει τη δημιουργικότητά μου. Πάντα προσπαθώ να γράφω μουσική που με εκφράζει ως κιθαρίστα και που θα με ευχαριστούσε να παίζω.

Στο νέο άλμπουμ συνεργάζεσαι μαζί με τον Αλέξανδρο Ιακώβου με νέους και ταλαντούχους ερμηνευτές. Ποια πιστεύεις ότι είναι τα στοιχεία που φέρνουν αυτοί οι καλλιτέχνες στο άλμπουμ και τι πήρες εσύ από τη συνεργασία μαζί τους;

Οι ερμηνευτές στο “Ταίριασμα” φέρνουν κάτι πολύ ξεχωριστό, που δεν θα μπορούσα να προσθέσω μόνος μου. Εγώ, όπως έχω πει πολλές φορές, δεν θεωρώ τον εαυτό μου ερμηνευτή. Οι καλλιτέχνες που συμμετείχαν, όπως ο Γιώργος Μιχαήλ, η Βάσια Δανιά, η Ιωάννα Κωτσαρέλη και ο Απόστολος Ψυχράμης, έδωσαν μια εξωστρεφή διάσταση στα τραγούδια.
Αυτό αλλάζει τον τρόπο που παίζω ακόμη και τον τρόπο που θέλω να μιξαριστεί η μουσική, καθώς όταν τραγουδάω εγώ, πολλές φορές τείνω να “κρύβω” τη φωνή μου πίσω από τα όργανα. Επίσης, μου είναι πιο εύκολο να ακούω το τελικό αποτέλεσμα με μια πιο αποστασιοποιημένη ματιά.

Έχεις συνθέσει τόσο για τραγούδια όσο και για ορχηστρικά κομμάτια. Υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος τρόπος που προσεγγίζεις τη δημιουργία ενός ορχηστρικού κομματιού σε σχέση με ένα τραγούδι με στίχους;

Η προσέγγισή μου στα ορχηστρικά κομμάτια είναι πολύ πιο ελεύθερη, αφού δεν υπάρχει ο περιορισμός του στίχου. Όταν δουλεύω πάνω σε τραγούδια με στίχους, η μελωδία και η δομή της μουσικής εξαρτώνται πολύ από το περιεχόμενο των στίχων και από το συναίσθημα που πρέπει να εκφράσει. Αυτό δημιουργεί μια συγκεκριμένη πειθαρχία, που είναι απαραίτητη για να υπηρετήσει το τραγούδι. Αντίθετα, στα ορχηστρικά κομμάτια μπορώ να αφήσω τη μουσική να εξελιχθεί με τους δικούς της όρους. Ίσως γι’ αυτό έχω αδυναμία στο “Soul Lament”. Χρειάστηκε λιγότερη πειθαρχία.

Εκτός λοιπόν από αυτό το album (το “Soul Lament”) στο οποίο έχεις αδυναμία, όπως λες, υπάρχει κάποιο άλλο project ή μουσικό όραμα που ακόμα δεν έχεις καταφέρει να υλοποιήσεις αλλά θέλεις να πραγματοποιήσεις στο μέλλον;

Πάντα είχα στο μυαλό μου την ιδέα να γράψω μουσική για ταινία. Το να συνθέσω ένα soundtrack είναι μια πρόκληση που με ελκύει ιδιαίτερα, καθώς πιστεύω ότι η μουσική μπορεί να δημιουργήσει συναισθηματικά τοπία και να ενισχύσει την κινηματογραφική εμπειρία με τρόπο που μόνο η εικόνα δεν μπορεί. Είναι κάτι που θέλω πολύ να υλοποιήσω στο μέλλον.

Αν μπορούσες να επιστρέψεις στο παρελθόν και να δώσεις μια συμβουλή στον νεότερο εαυτό σου όταν ξεκινούσες τη μουσική, ποια θα ήταν αυτή;

Mελέτησε περισσότερο… Αλλά είμαι σίγουρος πως ο νεότερος εαυτός μου δεν θα με άκουγε.