Κι όσο περνάει ο καιρός πληθαίνουν οι απόντες,
στη θέση τους ακινητούν μαύρα φεγγάρια,
ανοίγω τον τηλεφωνικό κατάλογο, τ’ όνομά τους
βρίσκεται ακόμη εκεί, καμαρώνουν
ψάχνω παλιές ατζέντες, οι σημειώσεις τους με ξαφνιάζουν,
«Πέμπτη, ραντεβού με οδοντογιατρό», άρα υπήρξαν,
με το ίδιο ξάφνιασμα θα διαβάζουν αύριο-μεθαύριο
και τα δικά μου χειρόγραφα. Δεν αναφέρομαι στα τυπωμένα,
εκείνα τα δέχεσαι χωρίς οδυνηρήν απορία.
Μοιάζει μια αγκύλη, μια ιδιορρυθμία στην αράδα
να τους ξαναφέρνει κοντά μου, το «Σκορδάς, αντζούγες 0,50»
σ’ ένα μπακαλοδέφτερο του πατέρα, με κάνει ν’ ακούω τον τριγμό
του ξύλινου ποδιού του, η μάνα κρατούσε ημερολόγιο μιαν εποχή,
έρχεται και το διαβάζουμε μαζί, η Μαρία σκορπίζεται
σε σημειώσεις για ψώνια, σ’ αριθμούς τηλεφώνων, σε λόγια γνωστών,
στα τραγούδια που ακούγαμε.

Γιάννης Τσίγκρας