Όταν επιλέγεις ένα καινούριο βιβλίο, ίσως φαντάζει ευκολότερο να επιστρέψεις στα ήδη γνώριμα και οικεία αναγνώσματα, ή στους συγγραφείς των οποίων τις απόψεις ασπάζεσαι. Ωστόσο, καμιά φορά είναι πιο παραγωγικό, να επιλέγεις αυτό που σε “προκαλεί” ή σε τρομάζει, βλέποντάς το ως μια πρόκληση. Πέντε αναγνώστες, μιλούν για τη δική τους εμπειρία με τις επιλογές που τους συντάραξαν

“Οι πιο αξέχαστες αναγνωστικές στιγμές της ζωής μου προήλθαν από μια περίοδο βαθιάς αλλαγής: το γυμνάσιο. Το βιβλίο που μου “άνοιξε” πραγματικά τον εγκέφαλο, ήταν το Siddhartha (Σιντάρτα) του Hermann Hesse. Εξακολουθώ να βλέπω τον εαυτό μου να υπογραμμίζω το 160σέλιδο χαρτόδετο βιβλίο, το καλοκαίρι μεταξύ της Πρώτης και της Δεύτερης τάξης του Γυμνασίου. Ο Σιντάρτα αποτελούσε απαραίτητο ανάγνωσμα, για όλους τους νεοεισερχόμενους φοιτητές“.

Το γερμανικό μυθιστόρημα του 1922, ακολουθεί την αναζήτηση του νοήματος από τον ομώνυμο χαρακτήρα, Σιντάρτα, προσφέρει μια “ξενάγηση” στις ανατολικές θρησκείες και δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από τους περιορισμούς της Καθολικής Εκκλησίας. “Χάρη στο βιβλίο, σε ηλικία 14 ετών, ανέπτυξα μια γνήσια περιέργεια για την άλλη άκρη του κόσμου – και πάνω απ ‘όλα, έμαθα ότι υπήρχε μια μορφή πνευματικότητας διαθέσιμη για μένα που δεν απαιτούσε να πάω σε μια φυσική εκκλησία”.

“Πάνθηρας”, του Μπρεχτ Έβενς UnmuteRemaining Time -0:00 Fullscreen Ο “Πάνθηρας”, του Βέλγου σκιτσογράφου Μπρεχτ Έβενς, θα μπορούσε με μια πρώτη ματιά να θεωρηθεί ως ένα παιδικό εικονογραφημένο βιβλίο. Τα πρώτα κεφάλαια είναι, θα έλεγε κανείς, ιδιότροπα : Μετά το θάνατο της γάτας της, η Κριστίν, ένα νεαρό κορίτσι που ζει με τον πατέρα της, δέχεται επίσκεψη από έναν πάνθηρα που μιλάει. Ένα γοητευτικό, συνεχώς μεταμορφούμενο πλάσμα που “εισβάλλει” στον κόσμο της και βαθμονομεί προσεκτικά τον εαυτό του σύμφωνα με τις ανάγκες της, είναι ο τέλειος φανταστικός φίλος. Ακόμη κι αν ο αναγνώστης πιστεύει πως είναι κάτι άλλο, λανθάνει. “Πήρα τον Πάνθηρα από μια ιδιοτροπία κατά τη διάρκεια της πρώιμης πανδημίας—μου άρεσε η εμφάνιση του κολοβόρου πάνθηρα σε γλυκιά απόχρωση στο εξώφυλλο και ήθελα κάτι εύκολο και αξιολάτρευτο. Τόσο πολύ για αυτό: Ο Πάνθηρας ήταν μια από τις πιο οδυνηρές αναγνωστικές εμπειρίες της ενήλικης ζωής μου, ένας κλειστοφοβικός, αργόσυρτος εφιάλτης που με τάραξε από την αδιαθεσία μου. Αμφισβήτησε την αντίληψή μου για τα όρια του μέσου και διέλυσε την πίστη μου στην ικανότητά μου να προστατεύω τον εαυτό μου και τους άλλους. Ακόμα και τώρα, που το σκέφτομαι, νιώθω τη χολή να ανεβαίνει στο λαιμό μου”.

“All over but the Shouting”, του Ρικ Μπραγκ Ο Ρικ Μπραγκ, γράφει για την φτωχή ανατροφή που δέχτηκε, στη βορειοανατολική Αλαμπάμα, γιος μιας γυναίκας που μάζευε βαμβάκι και καθάρισε σπίτια για να μπορέσει να προσφέρει στα παιδιά της ένα μέλλον και ενός άνδρα που δεν μπορούσε να βγει από τη σκιά του πολέμου. “Πριν διαβάσω το All Over but the Shoutin’ , ένα απομνημόνευμα του βραβευμένου με Πούλιτζερ δημοσιογράφου Rick Bragg, δεν με ένοιαζε πολύ η πεζογραφία – το μεγαλύτερο μέρος της έκθεσής μου στο είδος συνίστατο σε πυκνά, βουλωμένα σχολικά βιβλία και ξερές βιογραφίες νεκρών παγκόσμιους ηγέτες. Αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ το άγνωστο μείγμα συναισθημάτων που με κατέλαβε όταν διάβασα την πρώτη σελίδα του προλόγου του βιβλίου: «Στεκόμουν έκπληκτος και έβλεπα τα κόκκινα πουλιά να παλεύουν. Θα αναβοσβήνουν και θα φτερουγίζουν σαν κομμάτια από αναμμένα κουρέλια σε έναν ουρανό απίστευτα μπλε, που στροβιλίζεται, εκτινάσσεται στα ύψη, πέφτει κατακόρυφα”.

“Το πολιτιστικό μέτωπο : Η υπόσταση του αμερικανικού πολιτισμού στον εικοστό αιώνα”, του Μάικλ Ντένιγνκ “Τι σημαίνει να δουλεύεις ένα πολιτισμό;” Η μελέτη του Μάικλ Ντένινγκ, για την κουλτούρα της εργατικής τάξης, την εποχή της κατάθλιψης, εξετάζει μια ποικιλόμορφη συμμαχία Αμερικανών καλλιτεχνών, συνδικαλιστών και διανοούμενων, που μόχθησαν να απαντήσουν να απαντήσουν σε αυτό το ερώτημα, μετά την οικονομική κρίση του 1929. Αν και δεν ήταν ο πολιτικός νικητής της γενιάς του, αυτή η συμμαχία του “Λαϊκού Μετώπου” επικοινώνησε ένα διαρκές όραμα της αντιφασιστικής σοσιαλδημοκρατίας, που χρησιμοποιεί τις μορφές μιας νέας πολιτιστικής μηχανής: Ραδιόφωνο, ταινίες του Χόλιγουντ, ηχογραφημένος ήχος. Η απόφαση του Ντένινγκ να αποκεντρώσει τον ρόλο του Κομμουνιστικού Κόμματος διέκρινε το “Πολιτιστικό Μέτωπο” από άλλες ιστορίες της κουλτούρας του Λαϊκού Μετώπου. Η αφήγησή του αφήνει χώρο σε όσους έφυγαν από το κόμμα ( ή δεν διεκδίκησαν ποτέ πίστη σε αυτό), αλλά κράτησαν ένα όραμα πολιτικής αλληλεγγύης στη δουλειά τους. Ανάμεσα στις πιο εξέχουσες προσωπικότητες που εντοπίζει, είναι ο μυθιστοριογράφος Ρίτσαρντ Ράιτ. Ο Ράιτ απεικόνιζε οδηγούς, ταχυδρομικούς εργάτες και θυρωρούς ξενοδοχείων, που αγωνίζονται για τα προς το ζην. ” Δεν είναι η απαισιοδοξία του Ράιτ που εντυπωσιάζει…αλλά η υπόσχεσή του για κοινότητα”, γράφει ο Ντένιγκ.

“Dominion: Πως η Χριστιανική επανάσταση ξαναέφτιαξε τον κόσμο”, του Τομ Χόλαντ “Η μητέρα μου ήταν Εβραία των Μεταρρυθμιστών. Ο πατέρας μου μεγάλωσε ως Νότιος Βαπτιστής, αλλά αργότερα δεν έγινε τόσο άθεος, όσο επιθετικός αντιθεϊστής. Έτσι, ανάλογα με το ποιος γονέας είχε την προσοχή μου εκείνη την ημέρα, με μεγάλωσαν να πιστεύω ότι ο Χριστιανισμός ως ιδεολογία ταίριαζε κάπου στο φάσμα μεταξύ «ανόητου και λάθος» και “κυριολεκτικά του χειρότερου πράγματος ποτέ”. Το “Dominion“του Τομ Χόλαντ επικεντρώνεται στη θρησκεία του Χριστιανισμού και την επιρροή του. Η έμφαση που δίνει ο ίδιος ο συγγραφέας στα καθολικά δικαιώματα των φτωχών και των καταπιεσμένων, επίσης, αποτελεί επαναστατική κίνηση για την εποχή του.

πηγή: Five books that changed readers’ minds – The Atlantic