Το τάλαντο που μου εμπιστεύτηκες, Κύριε,
το ’παιξα στα χαρτιά και μου το κλέψαν οι επιτήδειοι.
Κι όταν θα ξαναρθείς, Συ, ο ωραίος κάλλει, το μόνο
που θα ’χω να σου δείξω, θα ’ναι τα άδεια μου χέρια.
Θα ’ναι η ματωμένη μου ψυχή –
γιατι μετάνιωσα, Κύριε,
μόνο που δεν έκανα τιποτε άλλο
απ’ το να ξοδεύω το χρόνο μου,
ψάχνοντας ύποπτες φάτσες, σε καταγώγια και αγορές,
μπας και τους ξανάβρω για να το πάρω πίσω.
Πέταξα τον καιρό σαν κομφετί,
την ώρα που οι πόρνες κι οι τελώνες, χτυπούσαν τα στήθη τους
αναγνωρίζοντας το πέλαγος του ελέους Σου.
Δεν ξέρω αν είναι αργά πλέον για μένα.

Γιάννης Τσίγκρας