Πρόσω ολοταχώς !

Παγωμένο το βλέμμα.

Ιδρώτας κρύος κυλά.

“Υπάκουσε !

Τώρα ! Είσαι στρατιώτης εκτελείς εντολές ! “

Ζάλη, η καρδιά χτυπάει γοργά…

Τα παιδιά πάνω στα κάγκελα με πανώ και τη Σημαία !

“Εδώ Πολυτεχνείο ! “

“Σας μιλάει ο ελεύθερος ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων ! “

Φωνές ! Συνθήματα κι ο χρόνος τελειώνει..

Περνούν τα δευτερόλεπτα σαν μια ολόκληρη ζωή…

Χάνεται η ανθρώπινη υπόσταση, βγαίνει το Κακό…

Αυτό κυβερνά το σιδερένιο θάνατο…

“‘Οχιιι ! “…Κλείνει τα μάτια στον εφιάλτη.

‘Ενας Εφιάλτης πρόδωσε κάποτε τους 300.

Τώρα σκοτώνει δίχως έλεος…

Σιωπή…

Γιατί δεν μιλάει κανείς ;

Τα παιδιά, σαν πουλιά λαβωμένα δεν πρόλαβαν να πάρουν της μάνας, το στερνό φιλί…

Κείτονται άψυχα, ασάλευτα πια.

Κι ο ήλιος βάφτηκε κόκκινος εκείνη τη μαύρη μέρα…

‘Ισα που ψέλλισε κι αυτός :

“Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία…”

Copyright 2017