Πόσα ξέρουμε;
Εμείς οι νεαροί νεκροί μες στα ασφοδίλια
χωμένοι μέχρι γόνατο στον άδη των στιγμών;
Πόσα ξέρουμε;
οι βυθισμένοι στο βυθό
μαζεύοντας λέξεις και χειρονομίες
και σκουριασμένα τραίνα της τρέλας μας;
Που πηγαίνουμε;
Κοιτάζοντας ο ένας με υποψία τον άλλον
μέσα σε πόρτες που έχουν πόμολο
μια γερασμένη σιωπή
που ο ήλιος πνίγεται
μέσα στα χωρίς νόημα λόγια μας;
Και τελικά ποιό είναι το νόημα;
Να γυαλίζουν οι Μυκηναίοι τα καθίκια τους;
Και ποιοί είναι τέλος πάντων αυτοί οι Μυκηναίοι
και τι θέλουν να τριγυρνάνε μες στη νύχτα
τίγκα στα σίδερα;
Δεν έχω τίποτα να πω
όμως κοιτάζω τα βουνά
λέω ότι θα ρθεί μιαν άνοιξη να μας αγγίξει
λέω ότι θα ΄ρθει ένα πονετικό φθινόπωρο
να μας σκεπάσει με τα φύλλα του
να μην βρεθούμε κατάμουτρα
με την συνείδηση μας
γυμνοί και τετραχηλισμένοι

Νίκος Βαραλής