Δεν ήταν τα μενεξεδιά μάτια που λαμπύριζαν στις κόρες τους τοπία μαγικά.
Ούτε τα χάλκινα μαλλιά που έμοιαζαν με κατακόκκινο μανδύα ταυρομάχου στο σκοτάδι.
Δεν ήταν ούτε τα σαρκώδη χείλια που κέρναγαν γλυκούς χυμούς με άρωμα βανίλια.
Ούτε τα ροδαλά μάγουλα, που ήταν λες και δύο ροζ σύννεφα κρατούσαν συντροφιά στο βλέμμα και τη μύτη.
Δεν ήταν ούτε τα στήθη τα μικρά, σαν αφράτη σάρκα γινομένου μάνγκο.
Ούτε τα χέρια τα λεπτά που στέκονταν διάπλατα ανοιχτά σαν άγγελου φτερά να με αγκαλιάσουν.
Ήταν η καρδιά που χτύπαγε τρελά μέσα στην φλόγα του παθιασμένου έρωτα μας.
Σαν μία μικρή γεννήτρια αλλιώτικης αγάπης.
Που μου λεγε σε κάθε χτύπο της πως θα με αγαπά ως εκεί που η λογική συνορεύει με την τρέλα.
Πως θα με αναζητά ως εκείνους τους ορίζοντες που σμίγει η θάλασσα με τον αιθέρα.
Και θα με θέλει όπως ο Έρως τη Ψυχή, ακόμα κι αν περάσουν μέρες, μήνες, χρόνια.

Ιωάννα Σταθοπούλου