Λένε πως
αν σε μια ιστορία δεν γραφτεί το τέλος που της πρέπει,
τότε
οι ψυχές μας αλωνίζουν
μέσα στην πυκνή νύχτα σαν πληγωμένα θεριά πίσω απ τις σκιές.
Ο καθένας ολομόναχος,
σκυφτός, γεμάτος με μια οδυνηρή απορία, μια μάταιη ελπίδα, ένα όνειρο άπιαστο που έγινε φάντασμα και τους στοιχειώνει.
Πρωταγωνιστές που αποζητούν το φως,
αγαπώντας εξίσου τα σκοτάδια τους.
Απόψε σου μιλώ μέσα απ την σιωπή μου,
αφού οι λέξεις μου ποτέ δεν ντύθηκαν με ήχο.
“Σημάδι πάνω μου παντοτινό… εσύ!”
Ayuba

γράφει η Ayuba Constantinou