Τα βράδια, όταν κλείνουμε τα μάτια, τα σπίτια μας αγρυπνούν
και διηγούνται, το ένα στο άλλο, ιστορίες παλιές.
Θυμούνται,
αίφνης, τα έργα του Καραγκιόζη, που ’παιζαν παλιοί τους ένοικοι
τα βράδια στις αυλές,
σε 45αράκια, ενώ τα παιδιά κάθονταν στο πλακόστρωτο,
(«Ο Καραγκιόζης και το καταραμένο φίδι», «Ο Καραγκιόζης φούρναρης»),
θυμούνται ακόμη βαφτισια και κηδείες, την Αντριάνα, το σφάχτη τραβεστι,
που το ’χαν σε καλό, οι νοικοκυρές, να τον φιλοξενούν να τους μιλάει
για κεντήματα,
τον Αντρέα το φωτογράφο που έπιανε γωνιές τους στο φακό,
τους νιόπαντρους
που άφηναν τα όνειρά τους να αιωρούνται στα δωμάτια
κι ένα παιδί, φτωχό παιδί,
που τραγουδούσε καταμεσήμερο στα κατώφλια
«είναι τα ντέρτια μου πολλά».

Γιάννης Τσίγκρας