«Θα πω μόνο το 1, το άλλο δε μ’ αρέσει»: Το τραγούδι του Ζαμπέτα που απέρριψε ο Πουλόπουλος έγινε επίσης μέγιστο σουξέ
Δυο σουξέ στην ίδια μασχάλη δε χωρούσαν.

Hσυνεργασία δύο κολλοσσών του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού, του Γιώργου Ζαμπέτα και του Γιάννη Πουλόπουλου είχε ξεκινήσει ήδη από το 1967. Ο σπουδαίος ερμηνευτής Γιάννης Πουλόπουλος τραγούδησε το «Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι» του Απόστολου Καλδάρα, πάνω στο «playback» μιας οργανικής εκτέλεσης του 1964 με τα μπουζούκια του Ζαμπέτα.

Ζαμπέτας και Πουλόπουλος το 1973 βγάζουν μαζί από τη Lyra τον αδικημένο και παραγνωρισμένο δίσκο «Μουσικόραμα Ζαμπέτα». Εκεί ο Γιάννης Πουλόπουλος αναλαμβάνει να τραγουδήσει 8 από τα 12 τραγούδια του συνθέτη.

Ενδιάμεσα, ανάμεσα στο Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι και το Μουσικόραμα οι δυο άντρες ξανασυνεργάζονται, δημιουργώντας ιστορία στο λαϊκό τραγούδι. Ο Ζαμπέτας προσφέρει 4 τραγούδια στον Γιάννη Πουλόπουλο το 1970 με τον τραγουδιστή να επιλέγει τα 3 και το 1 να το απορρίπτει καθώς δεν του ταίριαζε.

Από τα τρία που ερμήνευσε ο τραγουδιστής ξεχωρίζει το «Αυτοί που φεύγουν κι αυτοί που μένουν» με στίχους του Αλέκου Καγιάντα. Ένα δραματικό τραγούδι που έγραψε χρυσή ιστορία στο ελληνικό λαϊκό τραγούδι. Εντάχθηκε στον τέταρτο προσωπικό δίσκο του Πουλόπουλου ενώ παράλληλα κυκλοφόρησε και σε δίσκο 45 στροφών.

Αυτοί που φεύγουν σφίγγουν τα χείλια
πνίγουν τα δάκρυα να μη φανούν
κι αυτοί που μένουν κουνούν μαντήλια
κι αναστενάζουν γιατί πονούν.

Κι αυτούς που φεύγουν
κι αυτούς που μένουν
οι μοίρες μ’ απονιά
πάντα τους δέρνουν.

Αυτοί που φεύγουν κάποιο λυγμό τους
παίρνουν μαζί τους και μιαν ευχή
κι αυτοί που μένουν στο σπαραγμό τους
κάνουν κουράγιο και προσευχή.

Κι αυτούς που φεύγουν
κι αυτούς που μένουν
οι μοίρες μ’ απονιά
πάντα τους δέρνουν.

Ο στιχουργός Αλέκος Καγιαντάς δεν ανήκε στο μουσικό κατεστημένο της εποχής. Ήταν ένας εργάτης από τη Χίο που μετανάστευσε στο Μόναχο και δούλεψε σαν εργάτης εκεί, γράφοντας παράλληλα και στίχους. Οι αποχωρισμοί στα τρένα και τα πλοία που περιγράφει το τραγούδι είναι όλα προσωπικά βιώματα του στιχουργού.

Τους στίχους αυτούς μαζί με άλλους, οι οποίοι αργότερα έγιναν επίσης μεγάλες επιτυχίες σε μουσική Γιώργου Ζαμπέτα (Ο Αλήτης, Μάλιστα κύριε, Πού ήσουν και πού χάθηκες) τους έστειλε ο Καγιαντάς από το Μόναχο με γράμμα στον συνθέτη, όταν βρήκε τυχαία τη διεύθυνσή του στην Αθήνα. Όταν ο Ζαμπέτας τους διάβασε ήξερε ότι είχε μπροστά του πολύ δυνατές επιτυχίες που θα ακολουθούσαν.

Ήταν πράγματι ένα βαρύ δραματικό τραγούδι για την ξενιτιά, τη μετανάστευση και τους ανθρώπους που μένουν πίσω, αλλά και αυτούς που μένουν. Το τραγούδι όμως που απορρίφθηκε ήταν ένα εύθυμο τραγούδι

Η επιτυχία που απέρριψε ο Πουλόπουλος

Το τραγούδι που απόρριψε ο Γιάννης Πουλόπουλος δε χάθηκε. Αντίθετα έγινε μεγάλη επιτυχία από έναν άλλο λαϊκό τραγουδιστή, μύθο επίσης του ελληνικού πεντραγράμμου. Το τραγούδι ήταν το «Ρωμιός Αγάπησε Ρωμιά» και ερμηνευτής του τελικά ήταν ο Σταμάτης Κόκοτας. Τους στίχους είχε γράψει ο Ξενοφώντας Φιλέρης και τη μουσική ο Γιώργος Ζαμπέτας.

Το τραγούδι έγινε μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Σταμάτη Κόκοτα. Πράγματι,από πολλούς θεωρείται σοφή η απόρριψή του τελικά από τον Γιάννη Πουλόπουλο, ειδικά για τον συγκεκριμένο δίσκο και το ύφος των άλλων τραγουδιών του Ζαμπέτα, τα οποία τελικά επέλεξε.

Τα δυο αστέρια του βορρά
Λουλούδια
Λουλούδια ανθισμένα
Ένασ ρωμιόσ και μια ρωμιά
Από μπαξέ
Από μπαξέ κομμένα
Δύο πλατάνια αψηλά
Ρίχνουν τα φύ
Ρίχνουν τα φύλλα στρώμα
Κι ο δίασ απ’ τον όλυμπο
Φυλάει τον πλα
Φυλάει τον πλαταμώνα
Ρωμιόσ αγάπησε ρωμιά
Ρωμιά και θεσσαλονικιά
Ρωμιά και θεσσαλονικιά
Ρωμιόσ αγάπησε ρωμιά
Πάρε θεέ του έρωτα
Το δυνατό
Το δυνατό σου άστρο
Και ρίχτο ξημερώματα
Στο μαγεμέ
Στο μαγεμένο κάστρο
Ρωμιόσ αγάπησε ρωμιά
Ρωμιά και Θεσσαλονικιά
Ρωμιά και Θεσσαλονικιά
Ρωμιόσ αγάπησε ρωμιά