Το αναγκαίον βρίσκονταν, συνήθως, κάτω από μια συκιά
μ’ αποστολιάτικα, δυο σανίδες παράλληλες, στην οπή ενός λάκκου,
για να φτάσεις ώς εκεί, κάποιος της οικογένειας πατούσε το κεφάλι
του Μπουντούκου του μαντρόσκυλου κι η νονά
άκουγε το «Μείνε κοντά μου, αγαπημένη» και τηγάνιζε κολοκυθάκια.
Στον ουρανό πετούσαν
χελιδόνια με κόκκινη κοιλιά και κιρκινέζια.
Οι γριες, ανεβασμένες σε λοφίσκους
από σβουνιά, έπιναν το σκορδάρι τους σε τσίγκινα πιάτα.
«Κάποτε» είπες «να θυμηθώ, να τα σημειώσω όλ’ αυτά, σε πενήντα χρόνια,
θα’ ναι μια μικρή ιστορία, που θα χαράζω βιαστικά,
σ’ ένα βαγόνι, μόνος, αυτού του τρένου
που διασχίζει, τώρα, τα κρεμμυδοχώραφα
ενώ, στο διπλανό κουπέ, ένα ζευγάρι θα φιλιέται».

Γιάννης Τσίγκρας