Τα παιδιά των Τεμπών είναι δικά μας παιδιά
φοράνε μαύρες κουκούλες και γυαλιά
και γράφουνε στα κινητά με γκρίκλις
για έρωτες που δεν θα συμβούν ποτέ
για έναν μέλλον μακρινό που δεν ανήκουν
Τα παιδιά Τεμπών είναι ακόμα παιδιά
μυρίζουν γάλα και φροντίδα μητρική
μυρίζουνε ελπίδα μακρινή μέσα στο βούρκο.
Τα παιδιά των Τεμπών είναι νεκρά
δεν θα γιορτάσουνε ξανά Χριστούγεννα και Πάσχα
δεν θα κάνουν όνειρα για νέες σπουδές
δεν θα ερωτευτούν ξανά,
δεν θα δούνε ανατολές και δύσεις
δεν θα κρατήσουνε ποτέ στα χέρια τα παιδιά τους.
Τα παιδιά των Τεμπών μαζεύονται τα βράδια
μαζί με την Αγ. Παρασκευή στο εκκλησάκι
παιδί κι αυτή
και τα παιδιά που είναι καλά παιδιά
πίνουν περιπτερόκρασα μαζί με την αγία
και κάνουν σκέητ στην εθνική
τραγούδια στο ρυθμό του ποταμιού
που κλαίει.
Και συ που θα περάσεις από κει θυμήσου
πήγαινε κάτω στα νερά.
Κυλούν τα δάκρυα της μάνας ,του πατέρα
των αδελφών τους και των φίλων τους
για αυτό είναι μαύρα τα νερά του Πηνειού.
Στάσου και πιες από αυτά τα νερά
να μεταλάβεις και συ την ήττα μας
να μεταλάβεις την αποτυχία μας
Κι έπειτα ντύσου με τα πιο μαύρα σου ρούχα
και πήγαινε στα σπίτια που στάθηκαν
των παιδιών των Τεμπών τα κλειστά φέρετρα
και ούρλιαξε όσο μπορείς
ούρλιαξε μαζί με τους γονείς
να φτάσει το ουρλιαχτό στην άκρη εκεί του σύμπαντος
Κανένας να μην κοιμηθεί ποτέ
πια από αυτό το ουρλιαχτό.
Κανείς .

Νίκος Βαραλής