Το ξέρω, δεν μου συγχωρούνται
τ’ άδεια μου χέρια,
μπορούσα να πιάσω ένα αστέρι,
να γράψω τ’ όνομά σου,
να ψάξω για το κοχύλι που αποθήκευσε τη βουή της θάλασσας,
Το ξέρω, δεν μου συγχωρείται
ένα στόμα κλειστό,
ήταν εύκολο να τραγουδήσω όπως κάποτε
τα παιδικά μας τραγούδια,
να φωνάξω τους απόντες με τα μικρά τους ονόματα.
Δεν μου συγχωρείται και η εν τόπω στάση
όταν υπάρχουν τόσοι βραδινοί δρόμοι που δεν βάδισα
τόσες πεταλούδες που δεν κυνήγησα,
τόσοι ίσκιοι, που δεν ακολούθησα, νεφών.

Γιάννης Τσίγκρας