Φυσάει αυτές τις μέρες
πάνω από τις σιδερένιες γέφυρες
αυτές που ενώνουν το τίποτα του χθες
με το τίποτα του τώρα,
πάνω εκεί είναι χτισμένη η πόλη μας,
Την βλέπεις στις χίλιες λάσπες του νερόλακου
σαν μια βάρκα σάπια από λόγια και ποιήματα
Θα βρεις εκεί ένα κοινοβούλιο πλατύ
που είναι η βασιλεία της άμμου
εκεί απλώνονται οι εγωισμοί του έθνους, οι κραυγές
η πολιτεία του νευρικού ρυθμού
των άκλαυτων νεκρών, των ξεραμένων φύλλων.
Εκεί επάνω στα χαρτόκουτα της ήττας
μια θέση προσπαθεί να βρει η νύχτα
πιο βολική για ύπνο και για θάνατο.
Είναι η πόλη φτιαγμένη από άγριους αέρηδες
ενός τέλειου ναρκισισμού, μέχρι θανάτου
αυτού που τρέχει μες στις φλέβες μας
σαν μια κατάρα από παλιά
που σέρνεται μέσα στα λούκια
των βρόμικων ονείρων της.
Υπάρχει όμως ένα μονοπάτι
λαξεμένο στους αρχαίους τάφους
εκεί βρίσκεται κρυμμένος καλά ένας αρχαίος τίγρης
Στο στήθος του είναι κρυμμένο
ένα νοσοκομείο ερημιάς
που αναβλύζει τη μουσική των νερών , σε αφθονία
Τα βράδια καθόμαστε στην όχθη του,
στην μήτρα της στιγμής του μέλλοντος
κι αρχίζει σιωπηλά μια ιστορία:
Από τη μια μεριά το ψάρι το γλυκύ
κι από την άλλη το άνθρωπος ωσεί χόρτος
στη μέση βρίσκεται η σπορά, ο Λόγος
Κερδίζει πάντα η ομορφιά ως απώλεια,
που σκαρφαλώνει επάνω στη σιωπή
γράφοντας στίχους
μαζί με το βαρύ δρεπάνι του θανάτου.

Κείμενο + φωτό : Νίκος Βαραλής