Βρέχει
Βρέχει κι η βροχή έχει άρωμα αγκαλιάς.
Της δικής σου αγκαλιάς.
Ποτέ δεν ξέχασα κι ας πέρασε ο χρόνος.
Η μυρωδιά σου ντύνει ακόμα τη ψυχή μου.
Φοβάμαι μόνο το αγέρι,
όταν φυσήξει τότε είναι που κλείνω παράθυρα και πόρτες, μην μπει απρόσκλητο και μ’ αφήσει γυμνή κι εκτεθειμένη.
Τώρα πια, στο τζάμι να ακουμπάω θα με βρεις κάθε που βρέχει.
Να μην μπορούν οι περαστικοί να δουν τις λίμνες των ματιών μου, ούτε το ρίγος του κορμιού μου τις στιγμές που το άρωμα της αγκαλιάς σου ξυπνάει μνήμες.
Μνήμες που δεν θέλησα εγώ ποτέ να διαγράψω.
Λατρεύω τόσο τη βροχή,
τότε είναι που γινόμαστε ένα πάλι εμείς οι δύο.
Βρέχει κι είσαι παντού, κι ας μην μπορώ πια εγώ να σ’ ακουμπήσω…
Ayuba