Ο έρωτας δεν κοιτά ταυτότητες – και, καμιά φορά, δεν κοιτά ούτε… τα παιδιά που έχεις. Μπορεί να ερωτευτείς κάποιον που είναι στην ηλικία της κόρης σου.

Ή κάποια που μόλις μπήκε στα 30 ενώ εσύ φλερτάρεις τα 60. Κι όμως, συμβαίνει.

Πού είναι το πρόβλημα;
Στους τρίτους. Στα σχόλια. Στις υποψίες. Στις φράσεις που ξεκινούν με το «καλά, δεν βλέπει…;»
Ο κόσμος δεν συγχωρεί εύκολα τους έρωτες που σπάνε τα “κουτάκια”.

Ένας 55άρης με μια νέα γυναίκα;
Είναι “τυχερός”, “μπαρουτοκαπνισμένος”, “μπαγάσας”.
Ακόμα κι αν εκείνη δεν θέλει παιδί, δεν θέλει γάμο, δεν θέλει τίποτα άλλο πέρα από αυτόν, τα σχόλια πέφτουν βροχή:
«Αυτή θέλει σταθερότητα, λεφτά, σιγουριά».
«Εκείνος ψάχνει τη νιότη που του λείπει».
Αναλύσεις του καναπέ, κατευθείαν από το μικροσκόπιο της κοινωνικής καχυποψίας.

Αλλά… γύρνα το λίγο.

Όταν είναι εκείνη η μεγαλύτερη και εκείνος νεότερος;
Όλα αλλάζουν.
Το βλέμμα γίνεται πιο σκληρό.
Η κοινωνία κατεβάζει ρολά.
Η ίδια σχέση, ανάποδα δοσμένη, ξαφνικά «σοκάρει»:
«Μάνα του είναι αυτή; Δεν ντρέπεται;»
Στο ίδιο τραπέζι που λίγο πριν χειροκροτούσαν τον “ώριμο κύριο με το κορίτσι”, τώρα αποδοκιμάζουν τη γυναίκα που τόλμησε να ερωτευτεί νεότερο.

Μα υπάρχει τελικά νόμος στον έρωτα;

Δεν υπάρχει manual για το ποιον αγαπάς.
Ούτε όριο ηλικίας στο πότε “επιτρέπεται” να νιώσεις, να δεθείς, να χαμογελάς με τα μάτια.
Όσοι έχουν βρεθεί σε σχέσεις με διαφορά ηλικίας ξέρουν κάτι απλό:
Εκεί που ταίριαξαν οι ανάγκες, γεννήθηκε σύνδεση.
Εκείνος ήθελε ζωή, εκείνη ήθελε στήριγμα.
Εκείνη ήθελε σοβαρότητα, εκείνος έδινε ανάσα.
Όλοι παίζουμε ρόλους στις σχέσεις μας – και πολλές φορές, οι ρόλοι αυτοί δεν έχουν σχέση με το “πόσο χρόνων είσαι”, αλλά με το “τι έχεις ανάγκη”.

Μα είναι πάντα υγιές;

Όχι. Όπως κάθε σχέση.
Άλλες φορές είναι βαθιά ανθρώπινο και ουσιαστικό – άλλες φορές είναι απλώς μια προβολή φόβου, μια φαντασίωση, μια απόπειρα να ξορκίσεις το πέρασμα του χρόνου.
Η νεότητα σαν ελιξίριο, η ωριμότητα σαν άγκυρα.

Και ναι – η κοινωνία λειτουργεί διαφορετικά για άνδρες και γυναίκες.
Ο άντρας που γκριζάρει γίνεται “γοητευτικός”.
Η γυναίκα που μεγαλώνει “πρέπει να ξέρει πού της πέφτει ο πήχης”.
Άδικο; Απόλυτα.
Και ακόμα πιο άδικο όταν αυτή η στερεοτυπική σκέψη τοποθετεί τον έρωτα σαν να είναι προϊόν shelf-life.

Και η ουσία;

Αν υπάρχει αγάπη, σεβασμός, επικοινωνία και κοινός ρυθμός – τότε η ηλικία είναι αριθμός.
Αλλά μην ξεγελιόμαστε.
Η διαφορά ηλικίας φέρνει θέματα.
Κάποια στιγμή ο μεγαλύτερος κουράζεται, ο μικρότερος διψά για εμπειρίες.
Και αν δεν υπάρχει ισορροπία, το χάσμα γίνεται πραγματικότητα.
Το λένε και οι ειδικοί: όσο περνούν τα χρόνια, το “κενό” της γενιάς μπορεί να μεγαλώσει και να προκαλέσει ρήγματα.

Όμως μέχρι τότε – κι αν δεν έρθει ποτέ – ποιος έχει το δικαίωμα να ορίσει τι είναι σωστό και τι λάθος, όταν δύο άνθρωποι χαμογελούν ο ένας στον άλλον, χωρίς να χρειάζεται να εξηγούν τίποτα σε κανέναν;