Περπατούσα στο δρόμο ολομόναχη, λακούβες παντού.
Τις προσπερνούσα αδιάφορα.
Μικρά κομμάτια τσιμέντου εμποδίζουν τα βήματά μου.
Δεν γνωρίζω πού πάω.
Βήμα αργό αδιάφορο,σταγόνες βροχής στις ρωγμές της ραγισμένης πίσσας.
Δύο βήματα μας χώριζαν.
Ερχόσουν εσύ…. γρήγορος βιαστικός,
με κοίταξες στα μάτια όπως πάντα.
Το βλέμμα σου διαπέρασε την ψυχή μου.
Ανταπέδωσα, το δάκρυ δεν κρατήθηκε .
Μάταιο ήταν να υποκριθεί.
Λέξη δεν είπαμε.
Το πιο γνώριμο φιλί της ζωής μου. Αγάπη έρωτας χρόνων.
Με κοίταξες ξανά, πονούσες.
Η ψυχή σου έδινε μάχη.
Δύο βήματα μπόρεσες να κάνεις.
Γύρισες πίσω με την ανάσα κομμένη, με τράβηξες με δύναμη στο στήθος σου, χωρίς μιλιά, φτάσαμε εκεί που ήθελες.
Μια πολυθρόνα για δύο ψυχές…μπροστά στη φλόγα ενός ξύλου.
Πάντα με οδηγούσες στα όνειρα.
Η ευτυχία δεν μετριέται όταν ξυπνάω.
Μόνο ελπίδα και πίστη…
Πάντα πονεμένη μέχρι να γίνει αληθινό…

Ε.ΑΛΙΒΙΖΑΤΟΥ
Συγγραφέας – Ποιήτρια – Αρθρογράφος
Site: alivizatou-creative-writing