Ξεκίνησε την καριέρα της το Πάσχα του 1962 στην «Τριάνα» του Χειλά δίπλα στον Γρηγόρη Μπιθικώτση και τη Δούκισσα.

Καθιερώθηκε το 1964 τραγουδώντας το «Χάθηκε το φεγγάρι» του Σταύρου Ξαρχάκου στην κινηματογραφική παραγωγή «Λόλα» και συνέχισε σε συνεργασίες, μεταξύ άλλων, με τον Γιώργο Ζαμπέτα, τον Μάνο Ελευθερίου, τον Γιώργο Κατσαρό, τον Άκη Πάνου, τον Σταύρο Ξαρχάκο, τον Δήμο Μούτση, τον Μίμη Πλέσσα, τον Λουκιανό Κηλαηδόνη και τον Σταμάτη Κραουνάκη.

Η Βίκυ Μοσχολιού ήταν από τις πρώτες ερμηνεύτριες που τραγούδησαν σε μπουάτ, κάνοντας τις κυριότερες εμφανίσεις της στον «Ζυγό» και το «Zoom» της Πλάκας στο πλευρό του Δήμου Μούτση στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Στην διάρκεια της σταδιοδρομίας της είχε δώσει συναυλίες ενώ εμφανίστηκε και στις βασιλικές αυλές της Ελλάδας, της Περσίας και της Ιορδανίας.
Το 1967 παντρεύτηκε τον ποδοσφαιριστή του Παναθηναϊκού Μίμη Δομάζο, με τον οποίο απέκτησε δύο κόρες, αλλά αργότερα πήραν διαζύγιο. Έφυγε από τη ζωή το 2005, έπειτα από διετή μάχη με τον καρκίνο σε ηλικία 62 ετών.
Το 2008, ύστερα από δημόσια διαμάχη μεταξύ των δύο κόρων της, η μαρμάρινη έπαυλη 1200 τετραγωνικών στην οποία έζησε, πωλήθηκε πλήρως επιπλωμένη στο γνωστό χρυσοχόο, Παναγιώτη Στυλιανούδη και τη σύζυγό του Βίλλυ Καμαρινοπούλου.

To 2010 η στενή συνεργάτις της Βίκυς, Αρετή Γκόρντον, αποφάσισε να κυκλοφορήσει βιβλίο με τη ζωή της αξέχαστης τραγουδίστριας, δίχως την συγκατάθεση της οικογένειάς της. Έτσι, οι κόρες της Βίκυς έμαθαν από το περιοδικό Life & Style, ότι πρόκειται να κυκλοφορήσει το βιβλίο με τίτλο, “Θυμάμαι τη Βίκυ Μοσχολιού”.
Το βιβλίο περιγράφει την πορεία της Βίκυς Μοσχολιού, τους έρωτές της, τις φιλίες της, την μάχη με τον καρκίνο. Οι κόρες της ήθελαν να ενημερωθούν πριν από αυτή την απόφαση, αλλά είναι κάτι που δεν έγινε και μάλιστα ενοχλούνται στην αναφορά για την απόφασή τους σχετικά με το σπίτι της μητέρας τους.
Έτσι έστειλαν εξώδικο στην Αρετή Γκόρντον για την δημοσιοποίηση στοιχείων της ζωής της μητέρας τους.

Η Μοσχολιού ως τύπος τραγουδίστριας ήταν contralto, δηλαδή η βαθύτερη γυναικεία φωνή. Κατείχε μεγάλη έκταση φωνής, βαριά ηχητικότητα και μια μελαγχολική βραχνή χροιά.

Στα τραγούδια της που έγιναν επιτυχίες συγκαταλέγονται τα: «Πάει, πάει», «Αλήτη», «ο Λευτέρης, «Έτσι είν’ η ζωή», «Μιλώ για τα παιδιά μου», «Δεν ξέρω πόσο σ’ αγαπώ», «Θα κλείσω τα μάτια», «Δεν κλαίω για τώρα», «Ναύτης βγήκε στη στεριά», «Άσπρα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε», «Άνθρωποι μονάχοι», «Πώς έφυγες», «Μαρκίζα», «Μην τα φιλάς τα μάτια μου», «Ξενύχτησα στην πόρτα σου», «Τραμπαρίφας» & «Το τραμ το τελευταίο» (επανεκτελέσεις), «Γυμνό», «Πιάσε κόκκινο», «Σπίτι παλιό», «Στους ανήσυχους δρόμους», «Βάλε τα καλά», «Συχνότητα», κ.ά.

Δύο επιτυχίες της έδωσαν το όνομα σε δύο νυκτερινά κέντρα της Αθήνας, τα «Δειλινά» και τα «Ξημερώματα».

Μετά από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο, απεβίωσε στις 16 Αυγούστου 2005, σε ηλικία 62 ετών, στο Νοσοκομείο Υγεία στο Μαρούσι.