Άλλοι παίρνουν θέση στην ιστορία, άλλοι κάνουν την ιστορία

Έχουν μιλήσει για την απαισιοδοξία του Καρυωτάκη και δεν παρέλειψαν να επισημάνουν τις συγκεκριμένες αιτίες της. Ο λόγος βγήκε συχνά από αρμόδια χείλη. Άλλα, λιγότερο αρμόδια στόματα, τον αναμάσησαν. Ζήσαμε την εποχή όπου τις διαπιστώσεις και κρίσεις αυτές τις συνόδευε έντονη περιφρόνηση.

Δεν είχε ίσως για στόχο της τον ίδιο τον Καρυωτάκη —αν και αυτό δεν απέλειπε—, είχε όμως για στόχο της το κλίμα μέσα στο οποίο πέρασε ο ποιητής, τον ίσκιο που άφησε πίσω του φεύγοντας εκείνος. Δεν αναφέρομαι εδώ ειδικά στον «καρυωτακισμό», όπως τον είπαν, και που αφορά λίγο-πολύ την ποίηση.

Αναφέρομαι στην ψυχική και πνευματική στάση ενός κόσμου που, αν και μικρός, ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια της λογοτεχνίας. Έτυχε να τον γνωρίσω από κοντά αυτόν τον κόσμο, είναι η κολυμπήθρα όπου βαφτίστηκα κι’ εγώ. Για κείνον λοιπόν θέλω να μιλήσω τώρα, πολύ περισσότερο που μου φαίνεται σάμπως να είμαι ο τελευταίος του επιζών.

Όχι γιατί τους άλλους τους συνεπήρε το κύμα του χρόνου. Είτανε νέοι, «σχεδόν παιδιά», θα είχανε τώρα τα χρόνια μου. Αλλά τους συνεπήραν και τους τσάκισαν, τους αφάνισαν, οι φοβεροί άνεμοι της ιστορικής ώρας.

Κολακευόμαστε σήμερα με τα δυνατά ρεύματα της τωρινής εποχής· έχουν, πραγματικά, οικουμενικές διαστάσεις. Κάτι μου λέει όμως ότι μπορεί ευκολότερα να βρίσκεις απάγκιο όταν φυσάει πλατύς άνεμος σε μεγάλους χώρους παρά όταν πέσει ξαφνικά στη γειτονιά σου ανεμοστρόβιλος. Το αξιοσημείωτο είναι ότι την κρίση εκείνη τη ζήσαμε μόνον όσοι σχετιζόμασταν μ’ ένα ορισμένο επίπεδο.

Διαβάστε την συνέχεια του άρθρου