Ήταν φτωχός, κουβαλούσε πάγο στο Φιξ και έγινε ένας κορυφαίος μουσικός που γέννησε η Ελλάδα

Ο Μάνος Χατζιδάκις κουβαλούσε πάγο για να ζήσει. Κι όμως, έγινε ένας από τους κορυφαίους μουσικούς που έβγαλε ποτέ η Ελλάδα.

Γεννήθηκε στην Κομοτηνή και μεγάλωσε στην Ξάνθη, σε μια εποχή που η μουσική δεν ήταν επάγγελμα αλλά πολυτέλεια. Ο πατέρας του σκοτώθηκε νωρίς. Ο Μάνος Χατζιδάκις βρέθηκε παιδί να κουβαλά πάγο στο εργοστάσιο του Φιξ, να φορτώνει σακιά στο λιμάνι και να δουλεύει ως βοηθός νοσοκόμος για να επιβιώσει.

Το βράδυ έπαιζε πιάνο με δάχτυλα που είχαν πιάσει κάλους από το ξεφόρτωμα. Δεν είχε σπουδάσει σε ευρωπαϊκά ωδεία, δεν είχε βιογραφικό. Είχε κάτι πιο σπάνιο: εσωτερική ανάγκη για μουσική. Πήγε μόνος του σε ποιητές, ζωγράφους και ηθοποιούς. Μίλησε, ένιωσε, έγραψε.

Όταν το 1949 τόλμησε να πει δημόσια ότι το ρεμπέτικο δεν είναι σκουπίδι αλλά πολιτισμός, το κοινό δεν ήξερε αν έπρεπε να τον αποθεώσει ή να τον αγνοήσει. Εκείνος δεν ήθελε αποδοχή. Ήθελε αλήθεια. Τη δική του, και τη δική μας.

Έγραψε μουσική για τον κινηματογράφο, για το θέατρο, για την ψυχή. Όταν το Όσκαρ τού χτύπησε την πόρτα για «Τα Παιδιά του Πειραιά», δεν μπήκε στον πειρασμό της βιτρίνας. Δεν πήγε ποτέ να το παραλάβει. Το βραβείο χάθηκε στο ταχυδρομείο, αλλά η μουσική του έμεινε.

Ίδρυσε το Τρίτο Πρόγραμμα και το έκανε σημείο αναφοράς για γενιές. Διοργάνωσε μουσικά φεστιβάλ σε χωριά, έφτιαξε ορχήστρες για τους άσημους. Πίστευε ότι το τραγούδι είναι ιερό και πως η τέχνη δεν πρέπει να υπηρετεί την εξουσία ούτε το χειροκρότημα.

Πριν πεθάνει, ζήτησε να μην έρθουν κάμερες στην κηδεία του. Δεν ήθελε τίποτα άλλο παρά να μείνει πίσω η μουσική. Κι έμεινε. Από τον πάγο στο Φιξ μέχρι τα πιάνα του κόσμου, ο Μάνος Χατζιδάκις δεν ήταν μόνο κορυφαίος μουσικός. Ήταν ένας ήχος που συνεχίζει να ανασαίνει.

Συντάκτης: Γρηγόρης Κεντητός
πηγή:sportime.gr