Κι ένα πρωί ανακαλύπτεις
ότι δεν υπάρχουν λέξεις πια.
Είσαι ολομόναχος.
Κάθεσαι ανάμεσα σε παλιά βιβλία
λερωμένα από καφέ,
με αποξηραμένες μαργαρίτες στις σελίδες.
Οι σελίδες τους είναι κενές
κι η έρημος βαδίζει μέσα σου.
Κάποια άλλη στιγμή ανακαλύπτεις
ότι και το σπίτι σου δεν σου ανήκει
αρχίζεις τότε να πηγαίνεις τότε στους γκρεμούς,
στα πέτρινα θρανία της αυταπάτης σου,
εκεί προσπαθείς να φτιάξεις από την αρχή
λεπτομερώς πιθανά παρόντα:
ένα βήχα, ένα θρόισμα, ένα «που ήσουν;»
Σημεία του χρόνου ασήμαντα
όπως οι παλιές υπογεγραμμένες
που δείχνουν τρόπο
Γιατί τώρα καταλαβαίνεις πια
οτι η ζωή δεν έχει ανάγκη από λέξεις
ότι όλα γεννιούνται από το φως
μερίζονται στο χρόνο σε φαντάσματα
και κατάλήγουν και πάλι εκεί
σε αυτό το φως
το ανέσπερο.

Νίκος Βαραλής