Ένα βράδυ, η Σοφία Βέμπο μού ζήτησε να γράψω ένα πολεμικό τραγούδι, πάνω στη μουσική της ”Ζεχρά” του Μιχάλη Σουγιούλ.

– Σας ευχαριστώ για την υψηλή τιμή που μου κάνετε, της είπα.
Εκείνη χαμογέλασε και πήγε στο καμαρίνι της. Κάθισα κι έστυψα το κεφάλι μου. Έπρεπε να γράψω κάτι καλό.

Όμως ένιωθα αδύναμος να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις του θέματος και στην εμπιστοσύνη της Σοφίας. Στο τέλος κάτι κατάφερα. Πήγα και της το διάβασα. Ενθουσιάστηκε.
Μια υγρή συγκίνηση είδα να ξεπηδάει από τα μάτια της. Όμως σταμάτησε στους δύο τελευταίους στίχους:

”Αν δε βγείτε νικηταί,
να μην έρθετε ποτέ…”

– Δε νομίζετε ότι είναι σκληρό αυτό που λέτε;

Είχε δίκιο. Οι δύο τελευταίοι στίχοι μου, ήταν βάναυσοι.

– Ναι. Είναι κάτι περισσότερο από σκληροί. Θα τους διορθώσω,
Τους έσβησα και τους αντικατέστησα αμέσως με δύο άλλους:

”Με της νίκης τα κλαδιά,
σας προσμένουμε παιδιά.”

Ήταν η ώρα της στη σκηνή. Άρπαξε το χειρόγραφο και παρουσιάστηκε στο κοινό. Εγώ έτρεξα και παρακολουθούσα από τις κουΐντες. Η Σοφία παλλόμενη από συγκίνηση και βουρκωμένη, άρχισε να τραγουδά τους στίχους ”από χειρογράφου”.

Στην πλατεία ξέσπασε ένας ενθουσιασμός. Η Σοφία έμοιαζε με ιέρεια του πολέμου, μεγαλοπρεπής και παράλληλα ράκος από τη συγκίνηση. Μόνη και υπερήφανη σάλπιζετα πατριωτικά συνθήματα:

”Μέσ’ στους δρόμους τριγυρνάνε
οι μανάδες και κοιτάνε
ν’ αντικρίσουνε,
τα παιδιά τους π’ ορκιστήκαν
στο σταθμό όταν χωριστήκαν
να νικήσουνε.

Μα για ‘κείνους που ‘χουν φύγει
και η δόξα τους τυλίγει
ας χαιρόμαστε,
και ποτέ καμιά ας μην κλάψει
κάθε πόνο της ας κάψει
κι ας ευχόμαστε.

Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά,
που σκληρά πολεμάτε
πάνω στα βουνά,
παιδιά, στη γλυκιά Παναγιά
προσευχόμαστε όλες
να ‘ρθετε ξανά.

Λέω σε όσες αγαπούνε
και για κάποιον ξενυχτούνε
και στενάζουνε,
πως η πίκρα και η τρεμούλα
σε μια τίμια Ελληνοπούλα
δεν ταιριάζουνε.

Ελληνίδες του Ζαλόγγου
και της πόλης και του λόγγου
και Πλακιώτισσες,
όσο κι αν πικρά πονούμε
υπερήφανα ας πούμε
σαν Σουλιώτισσες.

Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά,
που σκληρά πολεμάτε
πάνω στα βουνά,
παιδιά, στη γλυκιά Παναγιά
προσευχόμαστε όλες
να ‘ρθετε ξανά.

Με της νίκης τα κλαδιά
σας προσμένουμε παιδιά!”

Μίμης Τραΐφόρος