Ένα φύλλο φθινοπωρινό είμαι και γω
σαν αυτά τα φύλλα
που τα σηκώνει ο άνεμος σε μια άσκοπη τροχιά για να καταλήξουν στα ρείθρα.
Αυτή η ατέρμονη αίσθηση ότι βρίσκομαι εκτός μου με συνθλίβει.
Να ανακαλύψω ξανά ποιά είμαι θέλω,
ποιά υπήρξα;
Πώς πέταξα τη ζωή μου και την ξέχασα εκεί σε μια άλλη ζωή;
Σκύβω το κεφάλι στις χούφτες μου,
μην δουν οι περαστικοί τα δάκρυα μου…
Τόσες άυπνες νύχτες
Τόσες ενοχές
Μια ζωή λάθος, τα δυο μου μισά να τραβάνε σε αντίθετες κατευθύνσεις,
να μοιράζομαι στα δυο,
ήξερα για τις χαμένες ευκαιρίες,
μα αυτό που έχει τη δύναμη να με κάψει μιλάει στην ψυχή μου.
Με πνίγουν οι σκέψεις,
τα τύμπανα της ψυχής μου ηχούν εκκωφαντικά…
Πώς να αλλάξω πορεία με τόσο βαριές αποσκευές;
Αφού πάντα, μα πάντα
έρχονται και με βρίσκουν,
δεν εξαφανίζονται ποτέ…
Ayuba